SEVGİLİLER GÜNÜ KUTLU OLSUN.
Geçmişteki ben de, ben değilim. Çok ben oldu bende. Çocukluğumda bir ben vardı O ben, iri göğüslü kızlara bayılırdım. Nere gitseler peşlerinden giderdim. Birinde dediler ki, gözünüzü yumun, şuraya şey edeceğiz. Yumduk. Ben açmadım gözümü, diğerleri açtı mı bilmiyorum?…
Sonraki benlerim, gençlik benlerim karma karış, dolaşık birbirine, ayıramıyorum… Biri bana baksa, o benim, bencileşiyordu. Bana baktı, beni gördü, işmar etti, beni sevdi… diyordum kendi kendime. Hem bunu dakika dakika yineliyordum. Anam, n’oldu oğlum, ne konuşuyorsun kendi kendine dedi.
Ortada bir şey yoktu. Ne o, ne bu, ne şu… Kuruntudandı herhalde söyleyip durduğum… Sonra ne oldu? Hiçbir şey! Ben yokum!
Anam diyordu ki ben olmayan o bene, gel seni evlendirelim… Yooook olmaz diyordum. Dinlemiyorlardı beni, kendi kendilerine, gözlerine kestirdikleri iri göğüslü kızlardan birini istiyorlardı…
Ben kaçıyordum, uzaklaşıyordum…
Kurtuldum sanıyordum.
Yok canım, ne kurtulması…
Anam babam yoktu ya yanımda, kendimle
çarpışıyordum… Şu kızın arkasına mı, bu kızın arkasına mı, o kızın arkasına mı gitsem diyordum? Arkasına gitsem mi dediğim kızların hiç biri iri göğüslü değildi… gitmedim.
Yalnız biri uzun belikliydi. Biraz arkasında gezdim tozdum. Ala gözlerini alarttı bana. Ağı çıktı öne, alası büyüdü. Korkutucu bir ala’ydı bu. Yaklaşamıyordum yanına.
Nasıl oldu bilmem? Bir gün, ucu püsküllü güzel bir mendil armağan etti bana. Ben sandım ki beni istiyor! Ne istemesi, yüz verdiği yok!
Gençliğimin ben’i örselenmişti. Bir şiir yazdım ona. Şiiri gösterdim öğretmenime. Başlığa, onun adını, benim adımı yazdı… verdi bana, bir şey demedi… Dedim bir mektup yazayım. Yazdım kırmızı al kağıda. Şimdi ne yazdığımı bilmiyorum? Saçma sapan şeylerdi herhalde! Kitabının arasına koydum…
Bir de ne göreyim, mektup ağlıyor çöp kutusunda.
O benler şimdi yok bende.
O ben, ben değilim.
Ben de o ben değilim.
Bu gün sevgililer günüymüş?
Nerden çıktı bu?
O ben’siz, ben o’nsuz,
Sevgililer günü olur mu?
Sevgilileri kutlarım.
14 Şubat 2021, Adana