KÖY ENSTİTÜLERİNİN KURULUŞ YILDÖNÜMÜ

Köy enstitülerinin 82. Kuruluş yıldönümünde, bin kadar mezun Düziçi Köy Enstitüsü’ndeyiz. Kurucu baş öğretmen Lütfi Dağlar’dı. Adana-Güneşli okulunda eğitmen kursuyla başlamıştı işe. Düziçi’ne gelindi 1939’da; Dumanlı Dağlarının eteğinde yer alan Alman Binası’na yerleşildi.

17. Nisan 1940’da Düziçi Köy Enstitüsü açıldı. Burası dar geliyordu, daha geniş bir alana taşınma gereksinimi duyuldu. Haruniye’nin batısındaki düzlük alana okul binaları yapıldı. Üç bin dönüm arazi işlendi. Öğretmen, öğrenci arı gibi çalıştılar. Kendin üret kendin ye düzeniyle devlete yük olmadılar…  Okudular öğretmen oldular… Şimdi bin kadarı buradalar bugün… yaptıkları binaları, diktikleri ağaçları seyrediyorlar…

Ama üzülerek belirteyim ki, atıl hale getirilmiş binalar, bakımsız ağaçlar, dağıtılmış araziler, kümesler, ahırlar (…) karartıyor içimizi, üzüntü veriyordu…Futbol sahamız, ahır, kümeslerin bulunduğu yerler, bir bölüm arazi yerleşime açılmış...

Düziçi  oldukça gelişmiş. Yeni yollar, yeni sokaklar açılmış… Kesilmiş incir ağaçları. Büyük binalar yapılmış. Küçük büyük iş yerleri sıralanmış. Büyük şehir olmuş Düziçi.

Okul arkadaşlarımızla, sınıf arkadaşlarımızla karşılaşıyorduk. Okul günlerimizi yaşıyorduk, seviniyorduk. Kalabalığın arasında sınıf arkadaşlarımızdan Muharrem Ergen’i göremiyordum. Oğlu var burada dediler. Konuştuk. İyiymiş babası.

İkinci Bina’daki Düziçi Köy Enstitüsü Müzesi gezildi. Eğitim araç gereçleri, böcek, yaprak koleksiyonları, diploma defterleri, fotoğraflar, yönetici portreleri, tarım araçları, spor malzemeleri, fen dersleri, sosyal bilgiler verileri (…) görüldü.

İkinci Bina önündeki Atatürk Büstü karşısında toplandık, saygı duruşunda bulunduk, İstiklal Marşı’nı söyledik. Salona gittik. Öğrenciler gibi oturduk sandalyelere… Düziçi Yenikuşak Köy Enstitüleri Derneği Başkanı yönetiyordu oturumu.

Şiirler okundu, köy enstitülerinin kuruluşu, işleyişi konuşuldu. Osmaniye Valisi güzel bir konuşma yaptı. Köy enstitülerini anlattı. Dörtyol’dan gelen 1944 mezunu, (ilk mezunlardan) abimiz)  o günlerin anılarını yansıttı. Öğretmenlere, arazi,  at, araba, tarım araçları verildiğini belirtti…

Sonra yemeğe gidildi. Oralpalas Yatakhanesi’nin altı  yemekhane yapılmış. 20’şer lira ödeyerek, mercimek çorbası, bulgur pilavı, kavurmadan oluşan yemeğimizi yedik, öğrenciliğimizi yaşadık.

İzlence bitmişti, döndük Adana’ya.

18.04.2022, Adana