.jpg)
Adana-Kitap Fuarı Akdeniz Salonu’nda, 1932 yılında Adana’da doğan, 14.12.2005 yılında yaşamdan ayrılan öykücü Turan Altuntaş’ı,çok sayıda dinleyici karşısında anlattık.
Onunla şöyle tanışmıştık:
Aralık 1978 sonunda Adana’ya atanmıştım. Çocukları Toros İlköğretim Okulu’na yazdırmaya götürmüştüm. Orada Müdür Yardımcısı Mehmet Açıkbaş ağabeyimiz hemen ilgilendi kaydı yaptı. Bu sırada, adını sonradan öğrendiğim, Köksal Topal, “Reis Öldü” adlı öykü kitabını uzattı, aldım baktım, Turan Altuntaş’tı yazarı. Onu, Niğde Hanı, Sabri Kıran’ın kahvesinde buldum. Tınıştık.
1954’te Düziçi Köy Enstitüsü’nü bitirmiş. Urfa Haraptar, Adana Irmakbaşı Kilise (…) köylerinde öğretmenlik, Yetiştirme Yurdu’nda yöneticilik yapmış emekli olmuş.
1970 yılında Ilgaz Dergisi’nde “Kaçak Gömücüler” adlı öyküsünün yayınlanmasıyla yazarlığa başlamış. Cumhuriyet gazetesinde makaleleri yayınlanmış… 1979 yılında Halk Eğitimi Müdürü Osman Bakacak’la “Düşün” dergisini çıkarmış, öykülerini yayınlamış.
Yeni Adana, Hürsöz, Güney Ekstra, Klas gazetelerinde sanat sayfası yapmıştım. Altuntaş’ın öykülerini yayınladık. 1992 Yılında Aykırısanat dergisini çıkarmıştık. 1993’ten 1996’ya kadar yazı işleri müdürlüğünü; Eğit-Der Yöneticiliğini yaptı.
Onunla yaptığım ilk söyleşi 23.02.1985 tarihli Yeni Adana gazetesinde ,yayınlandı. Birlikte çalışmalarımız oldu, imza günlerine katıldık. 17 Nisanlarda Köy Enstitülerinin kuruluş yıldönümünü kutladık. Köy Enstitülerini anlatan “Bozkırın Abideleri” adlı kitabını yazdı. Kendisini “Arkasız hırkasızların yazarı” olarak nitelerdi. Orhan Kemal çizgisinden geliyordu. Ona göre öykü süssüz-püssüz olmalıydı. Duvarda tüfek asılıysa patlamalıydı.
Yalın, toplumcu, gerçekçiydi.
Onun öykü kahramanları, tanıdık bildikti.Kitabının birinin adı “Çapraz Etem”dir; bu kişiyi gördüm, Altuntaş’ın dediği gibiydi.
“Reis Öldü”de anlattığı “Tablacı Memet” Şair Nuri Ayalı daktilo ile şiirlerini yazarken makinenin çıkardığı tıkırtıları polise şikayet ediyor, Rusya’ya ileti gönderdiğini belirtiyor. Ayvalı, içeri atılıyor Ankara’da.
Mermerci Mehmet Niğde Hanı’nda kalan bir işçi, doktora götürülüyor ciğerlerinde mermer parçaları görülüyor, hastaneye yatırılıyor, tedavi yaptırılıyor.
Zengin Kapısı adlı kitabında, şehir ağası, Lulu adlı köpeği için evdeci’ye, karşı kasaptan her gün bir kilo et almasını, pişirip köpeğe vermesini, yedirmesini söylüyor, tatile çıkıyor. Evdeci her gün eti alıp, pişirip kendisi yiyor. Ağa geldiğinde bakıyor köpek bir deri bir kemik kalmış. Evdeci fena halde azarlıyor, kovuyor…
Yazar, Emek Mahallesi’nde oturuyordu, kalpten ameliyat olmuştu; mesane rahatsızlığından gitti.
14.12.2005 yılında yaşamdan ayrıldı.
………
22.01.2024, Adana
