''UMUDUNUZU YETİRMEYİN'' 
Küçük balık yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye. Önce müthiş bir
acı duydu dudağında. Gümbür gümbür oldu yüreği, sonra hızla çekildi
yukarıya. Aslında hep merak etmişti, denizlerin üstünü. Neye benzerdi
acep gökyüzü. Bir yanda büyük bir merak, bir yanda ölüm korkusu.
"Dudağı yanıklar" denir, şanslıdır onlar. Hani görüp de gökyüzünü,
insanı, oltadan son anda kurtulanlar.
Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu. Küçük balık anladı
yolun sonunun geldiğini. Koca denizlere sığmazdı yüreği, oysa şimdi
yüzerken küçücük yeşil leğende cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu
minik yüreği. İnsanlar gelip geçtiler önünden. Bir kedi yalanarak baktı
gözünün içine.
Yavaşça karardı dünya, başı da dönüyordu. Son bir kez düşündü derin
maviyi, beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu.
işte tam o sırada eğilip aldım onu, yürüdüm deniz kenarına. Bir öpücük
kondurdum başına. İki damla gözyaşından ibaret, sade bir törenle saldım
denizin sularına. Bir an öylece bakakaldı, sonra sevinçle dibe daldı
gitti, tüm kederimi söküp atarak. Teşekkürü de ihmal etmemişti, birkaç
değerli pulunu elime avuçlarıma bırakarak.
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme. Sorar gibiydiler, neden yaptın
bunu diye..
"BİR GÜN" dedim, "BULURSAM KENDİMİ YEŞİL LEĞENDEKİ KÜÇÜK BALIK KADAR
ÇARESİZ, SON ANA KADAR HEP BİR UMUDUM OLSUN DİYE.."
|
