Ziyaret Bilgileri
Aktif Ziyaretçi68
Bugün Toplam572
Toplam Ziyaret1823262
Site Haritası
Yılmaz Aydoğan
yaydogan33@gmail.com
ELVEDA ÖZALP
15/03/2018
İlçeden ayrılış için döküntülerimi toplamaya çalıştığım o hareketli günlerin birinde, Seydibey köyü muhtarı Tajdin Öztürk gelerek,  benimle özel görüşme isteğini iletmiş görevlilere. Buyur ettim, geldi.

“- Kaymakam beyim, size çok zamandır bir şey sormak istiyordum ama beni yanlış anlarsınız diye soramadım. Şimdi tayininiz çıktı, gidiyorsunuz. Bundan sonra benim sizden bir beklentim olamaz. Dolayısıyla sözlerimin size ‘yaranmak´ ya da ‘yaltaklanmak´ için söylenmediğini kabul edersiniz,” dedi.

Doğrusu meraklandım.

Tajdin, nüfusa kaydedilirken nüfus memurunun kadrine uğramış, aslında ‘Tacettin´ olması gerekirken adı ‘Tajdin´ olarak kayda girmiş; oturaklı, halim-selim, aklı başında, oturmasını kalkmasını bilen, duruşuyla saygı uyandıran birisiydi. Hem seçimle iş başına gelinen Köyler Hizmet Birliği Yönetim Kurulu´nda hem de ilçedeki Muhtarlar Derneği Şubesi´nin Yönetim Kurulu´nda görev yapmaktaydı. Bu sıfatları sebebiyle de, ilçede en çok görüştüğüm muhtarlardandı. Köyünü ziyaret ettiğimde, bölge özellikleri dikkate alındığında, ‘hali vakti yerinde´ denilebilecek düzeyde varlık sahibi olduğunu değerlendirmiştim.

“- Hayırdır muhtarım? Meraklandırdın. Söyle bakalım ne diyeceksin?” dedim.

O, kendince cümlelerini toparladı, her zamanki olgun tavrıyla:

“- Bakın kaymakam beyim,” dedi. “- Bu benim üçüncü dönem muhtarlığım. 1977´den beri muhtar olarak devlet dairelerine girer çıkarım.  Eskiden Nüfus Müdürlüğü´nde ya da Tapu Dairesi´nde bizim işimiz hiç böyle, bir günde bitmezdi. Sabah gelir müracaatımızı yapardık. Öğleden sonra bize; ‘o gün işimizin bitmeyeceği, gidip yarın gelmemiz´, söylenirdi. Bazen ertesi gün de bitmezdi işimiz. Saatlerce kuyruklarda beklerdik. İşimiz erken bitsin diye, kenarda kıyıda memurların cebine üç-beş lira sıkıştırır; ya da mesai dışında onları lokantaya götürür, hediyelerle gönüllerini hoş tutardım. Her daireden etkili gördüğümüz bazılarının bayram öncesi kurbanlıklarını getirip evlerine indirdiğim çok olmuştur. Tereyağını, peyniri, kışlık kavurmayı hiç esirgemezdik. Hele Gümrük Müdürlüğü´nde iş takibi bize düşmezdi. Orada muhtarı kimse takmaz, biz dairenin önünden bile geçemezdik. Gümrüğün özel iş takipçileri olurdu. Ancak onlar iş çıkarabilirdi, Gümrükten.

Sonra siz geldiniz. Ne oldu, nasıl oldu anlamak mümkün değil? Hükümet konağı aynı konak, daireler aynı daire; memurlar, müdürler değişmedi aynı insanlar. Biz vatandaşlar, muhtarlar değişmedik, aynı biziz! Sadece siz değiştiniz.

Memurlar bizi gülerek karşılar oldu. İşimiz bir günde tamamlanır oldu. Memurların ceplerine istesek de üç kuruş koyamaz olduk. Buna rağmen işimiz şip şak yapılır oldu. Jandarma bile bizi adam yerine koyup değer veriyor. Siz ne yaptınız? Sanki okuyup üflediniz de bunları böyle değiştirdiniz! Gerçekten merak ediyorum, siz bu memurları nasıl bu hale getirdiniz?

Konuşmamın başında, söyleyeceklerimi size ‘yaranmaya çalışmak şeklinde görmemenizi´, o yüzden söyledim. Gerçek bu!”

Böyle bir değerlendirme beklemiyordum. Elbette bu, benim için sevinilecek, övünülecek bir “onur” vesilesiydi. Teşekkür ettim, samimiyetine ve sözlerine.

“- Bilemiyorum,” dedim.

Düşündüm. Özel bir çalışmam olmamıştı, bu sonucu elde etmeye yönelik. Mesleğimi icra ettiğim sürece, edindiğim ve uyguladığım ilkelerim vardı. O ilkelerin bir sonucu, meyvesi olabilirdi, söylenenler.

Sık sık kesintiye uğrayan çalışma düzeni sebebiyle Karaisalı´da uygulayamasam da, sonradan Manisa Kula´da da yaptığım gibi, Özalp´te göreve başlar başlamaz bir “İç Genelge” yayınlayarak ilçe yöneticilerine; “Vatandaşa değer verilmesini; işinin aynı gün içerisinde görülmesini, bir serviste yığılma olmuşsa öncelikle daire içerisinden, gerektiğinde makam onayı ile daireler arası personel kaydırılmasını; vatandaşa tepeden bakanı hoş göremeyeceğimi; yöneticilerin, kendilerini ‘yedi gün yirmi dört saat görevde´ saymalarını; ‘vatandaşın patron, kaymakam dahil tüm memurların da vatandaşın hizmetçisi´ olduklarını,” vurgulamıştım hep. “Vatandaşın dilekçesi onun kutsalı olarak görülecek, olumsuz da olsa mümkün olan en kısa sürede yazılı başvuruya mutlaka yazılı cevap verilecekti! Cumhuriyetin vatandaşını ‘kapıkulu´ ve ‘reaya´dan ayıran ona değer verilmesiydi. Vatandaşa değer verilmesi, onun bir ‘hiç´ olmadığını; Devletin asıl sahibi olduğunu gösterirdi. Benimle çalışanlar bu ilkeyi bilmek ve riayet etmek zorundaydılar.”

 İlçe Müdürleri´ne karşı sert ve acımasız görünürken, alt kademe çalışanlara daha müşfik; onların iyi günlerinde de, zor günlerinde de yanlarında olmaya çalışmış; “kamu çalışanlarının, farklı dairelerde de olsalar birbirinin iş arkadaşları olduklarını savunmuş”, konuşmalarımda vurguladığımı, uygulamada da göstermeye gayret etmiştim.

İtiraf etmeliyim ki, ilçe yöneticileri çalışmalarında makamın ağırlığını ve baskısını üstlerinde hissederken, daha alt kademelerdeki çalışanlar kaymakamlarına bir iş arkadaşı rahatlığı ile ulaşabilmekte; yerine göre özel durumlarını bile, müdürleriyle paylaşamazken benimle paylaşabilmekteydiler.

İhtimal ki bu yaklaşım, böyle bir sonuç yaratmış olmalıydı.

……………………………………………………………………….

4 Haziran Salı günü ancak ayrılabildim Özalp´ten.

Ağustos ayında mülki idare amirleri atama kararnamesi yayınlandı. 12-16 Eylül 1991 tarihlerinde ailecek, bir kez daha Özalp´e gidip vedalaşarak, evimizi Diyarbakır´a taşıdık.  Her ayrılık bünyesinde bir burukluk barındırır. Biz de öyle buruk ve üzgün ayrıldık.

Diyebilirim ki Özalp, benim yirmi ayda, yılların birikimi sorunların çözümüne yönelik etkili işler yaptığım, mesleğimi doya doya icra ettiğim bir ilçedir. Devlet memuriyetinden ayrıldıktan sonra, Özalp´e atanmış bir meslektaşım telefon numaramı bulmuş, beni aramış ve:

“- Ağabey sizinle yüz yüze tanışmayı çok istiyorum. Bu ilçede hangi konuya el atsam, Yazı İşleri´ndeki personel sizden kalma bir dosya bulup getiriyorlar. İlçede el atmadığınız hiçbir alan, hiçbir konu kalmamış. Sizin gibi bir meslektaşımın Devlet hizmetinden ayrılmış olmasına anlam veremiyorum. Sizinle karşılaşacağımız günü heyecanla bekleyeceğim,” demişti.

Bu satırları yazdığımda, aradan yirmi yedi yıl geçmiş olsa da, bugün bile Özalp´ten aranır, sorulurum. Selamı sabahı sürdürdüğüm onlarca dostum, arkadaşım vardır. Ülkemin bu güzel köşesini ailecek hep hasretle anarız. Bugün bile yeniden görmeyi arzularım.

Sevgi ile kalınız.


Yorum Yaz
819 kez okundu. Yazarlar

Yorumlar

Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yapmak için tıklayın

Yazarın diğer yazıları

YEREL SEÇİMLERDE TARSUS - 02/09/2023
YEREL SEÇİMLERDE TARSUS
ANCAK YARASALAR KORKAR IŞIKTAN - 14/02/2023
ANCAK YARASALAR KORKAR IŞIKTAN
DEPREMDE BİZ NEYİN BEDELİNİ ÖDÜYORUZ? - 08/02/2023
DEPREMDE BİZ NEYİN BEDELİNİ ÖDÜYORUZ?
NE KADAR ÖZLEMİŞİZ BÜTÜNLEŞMEYİ? - 13/09/2022
İzmir Büyükşehir Belediyesi Başkanı Tunç Soyer’i oldum olası sevmem… Türk vatandaşı olsa da, Türkiye’de yaşasa da kendisini, Türk kültüründen daha çok kadim Yunan kültürüne yakın saydığını, milli bir çizgide olmadığını görüyorum.
NEDİR MİLLİ SİYASET -2- - 25/07/2022
Mustafa Kemal Paşa’nın daha 1923 yılında söylediği aşağıdaki sözleri onun, yolun en başından itibaren ‘Milli Siyaset’ düşüncesine sahip olduğunu gösterir:
NEDİR MİLLİ SİYASET ?(1) - 15/07/2022
Son yarım yüzyılda ülkemizin savrulduğu mevcut durumun iç ve dış “hareket ettiricileri”, onların planları, uygulamaları ve geldiğimiz yer, iyi incelenmeli ve doğru teşhis edilmelidir.
YENİDEN MİLLİ SİYASET 2 - 05/07/2022
1821 Mora kalkışması ile başlayan ve 7 Ekim 1912 / 30 Mayıs 1913 arası sekiz aylık dönemde kaybettiğimiz Balkanlarda, Türk kırımının zirveye ulaştığını; Osmanlı’nın bu 90 (doksan) yıllık geri çekilme döneminde 2.500.000 Türk’ün kırıma uğradığını, 8.0
YENİDEN MİLLİ SİYASET 1 - 04/07/2022
(“Yeniden milli Siyaset” yayın hazırlıkları yaptığım kitabımın adıdır. Kitabın “Sonsöz” Bölümünü okuyucularımla paylaşmak istedim.)
AYDIN PARTİCİLİĞİ - 01/06/2022
[ Bilirsiniz bizim kültürümüzün bir parçası olan sözlü halk edebiyatımızda Hz. Süleyman, “Kuş dili bilen,” olarak anlatılır. Hz. Süleyman ile kanadı kırık bir kuş arasında geçtiği söylenen öykü, “İnsanlar ders alsınlar,” diye tekrarlanır, kuşaklar bo
 Devamı
Köşe Yazıları
Vahit Şahin
KARAİSALI ARŞİVİMDEN (8)
M. Demirel Babacanoğlu
ATATÜRK ÖLDÜ MÜ
Oğuz Adem Selçuk
MENEMENCİOĞULLARI TARİHİNDE KARAİSALI VE YAKIN ÇEVRESİNDE GEÇEN KAZA, KÖY VE YER ADLARI
Yılmaz Aydoğan
YEREL SEÇİMLERDE TARSUS
Hayrullah Güven
BÜNGÜŞ KÖYÜ
Ziya Polat
GÖRMEK ve BAKMAK
Halil Atılgan
BİR EKMEĞİN HİKÂYESİ[1]
Osman Çevik
MAZLUMLAR AKLIMA DÜŞTÜĞÜ ZAMAN
Mustafa Ünaldı
BU TURNUVA İNANILMAZ BİR AŞAMAYA GELECEK
konuk yazar
SER VERİP SIR VERMEYEN YİĞİT İBRAHİM KAYPAKKAYA
yağbasan tenhesi
Çetin Remzi Yüreğir'in Ölümüyle Adana'nın Tarihinde Bir Dönem Kapandı
AlışSatış
Dolar34.413134.5510
Euro36.357136.5028