Bir gün bir konuk gelmiş bir adamın evine…  Atı yemleniyor, en iyi şeyler konuğa ikram ediliyor.. En güzel odada, en güzel yatakta yatırılıyor... Yeme, içme iyi.. Konuğun keyfi yerinde.

Konuk, kendi kendine İçinden “Burası bizim evden iyi. Bal pekmez, ekmek bol, ye ye yat…” diyormuş.. “Eve gidip ne yapacağım, hanımın dırdırını mı dinleyeceğim? Burada hem atıma bakılıyor, hem bana, bundan iyisi can sağlığı.. Böyle böyle altı ay, bir yıl geçmiş… Konuğun gittiği, ğideceği yok.

Ev sahibi, sıkılmış iyice, “şu konuk gitse de kurtulsam” diyormuş.  Düşündüklerini de konuğa bildirmiyormuş… Ama ne de olsa konuk ev sahibinin sıkıntılarını yüzünden anlıyormuş. Bir gün kendi kendine düşünmüş!

“Haddinden fazla kalmışım bu evde, ev sahibi iyice sıkıldı, ona da eziyet oldu, doğru olanı yapmalıyım, gitmeliyim” demiş. Ev sahibine haber vermiş. “Artık çok oldu, size de zahmet verdim. Konukluk dediğin üç gün olur, üç ay, beş ay… olmaz ki… İzninizle artık gideyim. Teşekkür ederim, bana da atıma da bir iyece baktınız… Tuttuğunuz altın olsun, ambarlarınız dolsun, işiniz rast gelsin… Çok yaşayın…” demiş.

Ev sahibi bu kararı duyunca içten içe sevinmiş… Yüzünde güller açmış. “Aman canım lafımı olur? Güzel günler geçirdik sizinle. Özleyeceğiz sizi…” diyerek  konuğu hoş tutmaya çalışmış.

Konuk bir sabah ev sahibine;

“Atımı hazırlayın, gideceğim” diye seslenmiş.

Ev sahibi, hem atı hazırlıyor, hem de konuk gidecek diye seviniyor, neredeyse şakır şukur oynayacakmış.

Konuk tıraş olmuş, giyinmiş, heybesini almış, dışarı çıkmış..

At hazır, bekliyor binek taşında, konuk bir sıçrayışta binip gidecek…

Konuk yaklaşmış ata, heybesini atmış.  Ev sahibine, çok ekmeğinizi yedim; “Haydi hoşça kalın” demiş, binmiş ata.. Tam hareket edeceği sırada ev sahibi üzülüyor gibi yapmış, yapmacık hareketlerle incelik göstermiş…

“Size de alıştıydık,  sanki kardeş olduk, sizi çok özleyeceğiz , birkaç gün daha kalsaydın” demiş.

Konuk dünden hazır… Zaten gidesi yok! Fırsatı kaçırır mı? Ekmek elden, su gölden…