Bilindiği üzere bozlak, uzunhava tarzında söylenen türkülerimize verilen genel bir addır. Çukurova yöremizde ve İç Anadolu Bölgemizde söylenen uzunhavalara bozlak denilmektedir. Gavurdağlarının ötesinde söylenen bu tür uzun havalar da Barak olarak adlandırılmaktadır.

Bozlakların sözlerinde ve musikisinde biraz acı, biraz hüzün ve biraz da hasretlik vardır. Yörük obalarında, baharda yaylaya çıkarken, güzün sahile inerken göç yollarında söylenen türkülerdir esasında bozlaklar.
Paylaşmayı düşündüğüm şiirimizin adı: Karaisalı Bozlağı.
Şiire Bozlak adını vermemin sebebini şöyle açıklamak isterim: Bir zamanlar, Karaisalı İlçesi, fiziki coğrafya, köy sayısı ve nüfus yoğunluğu bakımından Adana İlinin en büyük ilçesiydi. Bugünkü sınırlara çekilerek İlçemiz, hem coğrafi ve hem de nüfus oranı en düşük ilçelerimizden biri haline getirilmiştir.
Karaisalı’nın bir bucağı iken Pozantı, 1954 yılında ilçe statüsü verilerek Karaisalı’dan çevre köyleri ile birlikte ayrılmıştır. Aynı şekilde ve aynı gerekçelerle Karsantı Bucağı da çevre köyleri ile birlikte 1987 yılında Karaisalı’dan koparılarak Aladağ adıyla İlçe merkezi haline getirilmiştir.
Böylesine büyük kopuşların dışında bazı köylerimiz Kayseri’ye bağlı Yahyalı İlçesine, bazı köylerimiz Sarıçam ve Mersin İline bağlı Tarsus İlçesine verilmiştir.
Ve son olarak Seyhan İlçesinden ayrılarak kurulan Çukurova İlçesine ise, Karaisalı’nın en verimli toprakları ve çalışkan köylüleri (Salbaş ve civarı, Seyhan barajının kuzeyinde kalan Dörtler ve Örcün gibi toplam onbir köyümüz) Karaisalı’dan alınarak Çukurova ilçesine bağlanmıştır.
Böylece Karaisalı, coğrafi anlamda toprak kaybederken, demoğrafik olarak ve siyaseten de hem nüfus ve hem de nüfuz kaybına uğramıştır.
İşte Karaisalı Bozlağı adını verdiğimiz bu şiirimizde ben de bu değişimi dile getirmek istedim.
Şiirimin kozasını örerken Karacaoğlan’ın koşma tarzı şiirlerindeki söyleyişe öykünerek ama modern şiirin anlatım, tema ve kurallarına bağlı kalarak Karaisalı’da yaşanılan değişimi bu şekilde hikâye etmeye çalıştım. Türk Edebiyatında çok az kullanılan bir tarzı benimsedim. Her dörtlükte ilk dize ile son dizeyi tekrar ederek hikaye etme stiliyle şiirimi yazmak istedim. Karaisalı’da yaşanan bu olumsuz değişim ve dönüşümü umarım bir şair duyarlılığı ile doğru anlatabilmişimdir.
Buyurunuz, birlikte okuyalım.

Hasandağı’nın eteğine bağdaş kurup oturmuş
Gözü yaşlı bir anadır şimdi Karaisalı.
Evlatlarının kimi askerde şehit olmuş,
Kimi gurbetin bağrına yaslanıp kalmış,
Geri dönmelerini bekler ümitler içinde
Hasandağı’nın eteğine bağdaş kurup oturmuş!...

Sana derim sana Eğlence Suyu
Ladinleri yıkılmış, şimşirleri tükenmiş
Barakdağı, kabak dağ olmuş duydun mu?
Göç vermekten Etekli’nin etekleri tutuşmuş,
Kaledağı’nın kaleleri birer birer örene dönmüş
Sana derim sana Eğlence Suyu!...

Bu Çakıt’tır hemşehrim, bu Eğlence, bu Körkün
Torosları düşe-kalka aştıktan sonra
Karaisalı düzlüğünde aheste akan;
Kırmızı bir can sunan salçalık biberlere
Ve varıp Seyhan barajını maviye boyayan
Bu Çakıt’tır hemşehrim, bu Eğlence, bu Körkün!...

“Akşama kalma, Hacılı’ya varma” diyen ağalar
Hacılı, o eski bildiğiniz Hacılı değil.
Misafire hasret kalmıştır şimdi bütün kapılar,
Motor icat oldu, yolculuklar bozuldu
Transit geçiyor köylerimizden artık yolcular
“Akşama kalma, Hacılı’ya varma” diyen ağalar!...

Mayıs-1997

• Bu şiirimiz, 1997 yılında Toros Yörükleri Derneği Yayınları olarak yayınladığımız  “ÖĞÜTLEME” adlı şiir kitabımızdan aktarılmıştır.