Çok da uzun yıllar değil...aynı sofra etrafında aynı kalaylı kaptan yemek yer, tek çaydanlıkta demlenirdi çaylarımız.Aynı televizyon karşısında veya aynı radyodan ajans veya arkası yarın dinlerdik.Aynı pantolon, aynı gömlek ve yamalı çoraplarla büyüdük.Aynı sobanın etrafında ısınır, aynı yatakta sabahlardık.Gömleklerimizin yakaları ters çevrilir, ayakkabılarımıza pençe yapılırdı.Aynı mahalle veya aynı sokaktakiler arkadaşımızdı.Ders kitaplarını yıllarca kullanır,resim defterlerini kardeşler birlikte kullanırdı.Bütün bunlar; bize bizim duygusu verir,birbirimize daha çok güven duyar, saygı duyardık.

Böyle çok iyi yaşıyorduk;demiyorum, ama böyle biz çok iyiydik.Ekonomi gelişti, kültür değişti, eğitim değişti ve dolayısı ile bizde değiştik.Değişmemeli miydik?.Elbette değişmeliydik ancak; özümüz bozulmadan,milli ve manevi kuralları ortadan kaldırmadan, saygı ve sevgi ortalıkta dolaşmalıydı.

Çoğumuzun ayrı evleri yoktu; dede evlerinde amcalarla birlikte otururduk.Akşamları bir un helvası kavrulur ağzımız tatlanırdı.Koza çivitlenir, pamuk eğilir, çuftalık dokunurdu.Ağzı laf yapan bir komşu Ayşe Teyze varsa hele hikayelere doyum olmaz, ne zaman nasıl uyuduğumuzu bilemezdik.

Annelerimiz yazın ve kışın başında dere kenarlarında mahalleli ile birlikte yunak yıkar, kışlık ekmek ve şehriyeleri birlikte yaparlardı.Sabah namazından sonra annelerimiz uyumaz, ateşler yanar;  mayalı bazlamalarla birlikte yeşil zeytin veya küflü peynir; beğenmezsen tereyağlı bazlama mis gibi kokardı.

Komşu ilişkileri daha candan ve samimi; küçük büyük ilişkisi daha candan,hısım akraba değildik ancak hısım akrabadan daha ileri idik.

Elbette teknoloji gelişmeli,tıb ilerlemeli, tarım ve ziraat işlerimiz kolaylaşmalı.Ancak gelişen teknolojiye kendi öz değerlerimizi zehirletmemeli,ilerleyen tıb vücudunuzu ilaç deposu yapmamalı ve tarım ve ziraat teknolojinin esiri edilerek; her bir şeyimizi hormona veya gdo gibi garip ve zararlı şeylere mahkum edilmemeli.

Mahalle kültürü otokontrolümüzü sağlarken, mahalle bakkalında o gün için bulunmayan şeker ve ekmek "nasıl olsa komşudan ödünç alırım"deme duygumuzu unutturmamalıydı.

Ne çabuk unuttuk sokağımızdaki siyah beyaz televizyonu olan Ali ağabeyleri, ne çabuk unuttuk evlerinde telefon olan Ayşe ablaları, ne çabuk unuttuk Ismail ağabeyin gelin arabası yaptığımız kırmızı arabasını,ne çabuk unuttuk ramazanlarda  ki iftar telaşını, ne çabuk unuttuk komşu Teyze öldüğünde televizyon kapatmayı v.s...v.s...

Unuttuk ta;  "biz" iken,"ben" olduk.