Koronavirüs salgını nedeniyle yaklaşık 2 aydır evden çıkmamıştım.  8 yıl önce geçirdiğim kalp ameliyatı ve diyabet hastası olmam nedeniyle kronik hasta sayıldığımızdan dolayı, ailemin baskısından kafamızı pencereden dışarı çıkarmama yasak getirilmişti. Yani kendi OHAL’imizi ilan etmiştik. Ama aklım hep Karaisalı’daydı. Oradan sağlıklı bir haber alamamıştım. Bir kez Karaisalı Belediyesi’nin sokakları vidanjör ile yıkayıp dezenfekte edildiğine dair belediye basın bülteni göndermişti.

Karaisalı Kaymakamlığına atanan Sayın Mehmet Kaya ile henüz tanışmamıştım. Onu da ziyaret etmek istiyordum.

4 günlük sokağa çıkma yasağı sona erince (aslında biz basın mensuplarına yasak yok) Karaisalı’ya gitmeye karar verdim. Aileden de özel izin çıkardım tabi. Merkez otogarın arkasında Aydınlar Mahallesinde oturuyorum. Sabah 10.00’da ağzımda maske ile evden çıktım. Her yarım saatte bir Karaisalı minibüsleri bizim sokaktan geçerdi. 1 saat bekledim, araç gelmedi. Saat 11.10’da 166 nolu Belediye otobüsüne bindim, Kanalköprü’de indim. Fatih Durağına geçtim. 11.30’da Karaisalı Minibüsü bizim mahalleden geçerek geldi tabi. Araç sürücüsü Mustafa’nın ağzında maske takılı. Yolcuları tek sıra oturtuyor. Bir kişi başka bir yolcunun yanına oturunca onu uyardı ve tek oturmasını sağladı. Tebrik ettim içimden.

Yolda manzarayı seyrediyorum. Buğdaylar henüz yeşil. Bir ay içinde biçilme aşamasına gelecek. Sıcaklar henüz daha gelmedi. Doğa işini bilir. Ona müdahale edemez kimse. Sıcaklar aniden bastıracak ve buğdaylar zamanında hasat edilecek. Herşeyin bir zamanı var.

Karaisalı’ya geldik. Sokaklarda insanları görüyorum. Çoğunluğunda maske var. Birkaç kişi maskeyi yarım takmış, birkaç kişide maske yoktu. Karaisalı büyük oranda uymuştu.

Bazı küçük esnaf dükkanlarını kapatmıştı. Berberler, lokantalar kapalıydı. Her zaman yaptığım gibi önce Cumhuriyet Meydanındaki saat kulesini 7 kez turladım. Kutsal memleketimin en kutsal yeri bana göre. Çünkü Karaisalı’nın merkezi orası.  Adının Cumhuriyet olmasından olsa gerek…

Sonra Çınaraltı Pastanesine geçtim. Kronik vakayım ya, oruç tutamıyorum. Bir bardak çay içtim. Çopuroğlu kardeşler ve çalışanları Enes ile sohbet ettikten sonra Özel İdare İşhanı içine girdim. Kızılay Temsilciliği açıktı. İçerde Kızılay Temsilcisi İbrahim Efe vardı. Koordinatör Nevzat Özgün yaş haddinden dolayı korona nedeniyle evindeymiş. Telefonlaştık. Koronalı günlerde neler yaptıklarını sordum. Onun haberini sitemizde okuyacaksınız.

Tebrik ettim, kutladım.

Kaymakamlığa giderken genç bir arkadaş yanıma geldi, 2 metre geriden konuşarak beni kutladı. Bütün yazılarımızı okuyormuş, “Esrar-ı Sır” başlıklı yazımın son cümlesi hoşuna gitmiş. Bunlar bizim için onur verici şeyler.  Ben de ona teşekkür ettim, “Allah razı olsun” dedim.

Karaisalı Kaymakamlığına geçtim. 28 yaşındaki genç Kaymakamımız Mehmet Kaya ile tanıştım. Karaisalı’da koronovirüsü sordum. Sağolsun, içtenlikle yanıtladı. Heberi sitemizde yaptık.

Karaisalı Belediye Başkanı Saadettin Aslan makamındaymış. Onunla görüştüm. Oradan çıkıp ilçe içinde gezdim.

Banka önünde sosyal mesafe kurallarına uymuşlar, sırasını bekliyor herkes.

Eczaneler gerekli önlemini almış.

Polis aracı ilçe içinde gezerek gerekli uyarıları yapıyordu.

Dönüşte yine Karaisalı minibüsüne bindim, bu minibüste de sosyal mesafe kuralına uyuluyordu.Mahallemde araçtan indim.

Devletine ve milletine bağlı Karaisalı insanının korona nedeniyle devletimizin aldığı kararlara çok büyük oranda uyduğuna tanık oldum.
Kaymakam Bey makamında.
Belediye Başkanı makamında.
Tüm kamu kurumlarının görevlileri görevinin başında.
Karaisalı emin ellerde.

Karaisalı’yı tebrik ettim.