Babam şehirden* okul giysisi almıştı. Yarın okula başlayacaktım. Giysiyi giydim, herkes
sevindi. Sabah olsa da okula başlasam diyordum.
Okulumuz köyün her yerinden görülebilen bir tepenin üstündeydi. Duvarları taş yapılı, üstü
çinko örtülüydü. Yazı devriminden hemen sonra yapılmıştı.
Çevre köylerin çocukları da buraya gelirdi.
Sabah olunca güneş ilk kez bizim eve girdi. Coşkuyla giydirildim. Anamın gözleri pırıl pırıldı.
Babamsa elimden tutuyordu. Evden çıkarken “güle güle” dedi anam.
Köyümüzün ardında uzanmış Toroslar gözüme çarptı. Üzerinde, ak bir yorgan örtülmüş gibi
kar yığınları vardı. Oradan gelen serin yel bizi yalayıp geçiyor üşütüyordu. Ağaçlar yaprağını
yeni dökmeye başlamışı, sonbaharının muştusunu veriyordu. Köylümüz uyanmış, işine
gücüne başlamıştı. Tarlasını ekime hazırlıyordu…
Okula vardık. Babam öğretmenimle konuştu. Okula daha önce başlamış ve benim gibi yeni
başlayan öğrenciler okulun önünde oynayıp duruyorlardı. Az sonra zil çaldı, sınıfa girdik.
Bayan bir öğretmenimiz vardı. Köylüden ayrı giyimliydi. Açık başlı, taralı saçlı, yumuşak
duruşlu, sevecen bakışlı, güler yüzlü güzel biriydi. Sınıfa girince ayağa kalktık. Bizlere
“günaydın, hoş geldiniz” dedi. Biz de “sağooool” diye bağırdık. “Oturun” dedi, oturduk.
Yoklama defterinden hepimizin adını okudu. Olanlar “buradayım” dediler. Sıraların
arasında gezerek hepimizin başını okşadı, sevdi. Bize bir ana sevgisiyle yaklaşıyordu. Kısa
zamanda ona ısındık, sevdik öğretmenimizi.
Birkaç ders içeri girdik çıktık. İlk önce A, B, C harflerinin yazılışından başladık derslere.
Öğretmenimiz harflerin yazılış yönünü belirterek tahtaya yazıyor, okuyor, bize de
okutuyordu. Sonra da yazılış yönleriyle havada, sırada parmaklarımızla yazıyorduk. Daha
sonra da, “Hadi çocuklar defterinize yazın” diyordu, biz de yazıyorduk. Herkesin
yazdıklarını teker teker denetliyor, yazamayanlara yardımcı oluyordu.
Zaman zaman sıkılıyorduk. O zaman da şarkılar söylüyor, oyunlar oynuyorduk.
“Daha dün annemizin
Kollarında yaşarken
Bugün okullu olduk
Sınıfları doldurduk
Yaşasın okulumuz”

Ya da ,
“Dostluğun sevgisiyle
Toplandık her an burada
Bu sevgi bağı kopmaz hiç
Dağılsak bir gün yurda”
diye şarkılar söylüyorduk..
Öyle de oldu. Hiç unutamadık okul arkadaşlarımızı… Elif, Fatma, Hatice, Bekir, Mustafa,
İsrafil, Fethi… Neredeler şimdi?
Zil çalıp teneffüse çıktığımızda okulun bahçesindeki kum havuzunda parmaklarımızla
öğrendiğimiz harfleri yeniden yazıyorduk.
Yorulmuş, ya da sıkılmıştım, pekmez yemek geldi aklıma, birden ayağa kalktım.
“Öğretmen ben bekmez yiyecem” dedim.
O, sevecen, tatlı, güzel sesiyle:
“Haydi git yavrum” dedi.
Eve gittim, pekmez yedim mi, yemedim mi bilmiyorum? Anam sırtına hop etti, evimizin
çevresinde gezdirdi. Evimizin önündeki bahçemize indik. Dut, nar, incir ağaçları vardı, yaz
gelince meyvelerini sunardı bize. Yine de ağaçlarda tekte tükte meyveler yok değildi.
Onlardan kopardık yedik…
Yeni düşmüş sarı yapraklar vardı yerlerde, oynadım sarı yapraklarla. Ağaçların üstüne
çıktım, daldan dala geçtim. Güzellikleri izledim. yaprakların müziksel çıtırtısını dinledim
Anam:
“Zil çaldı oğlum okula dön” dedi.
Okula dönmem gerektiğini kavradım. Sevgili öğretmenime arkadaşlarıma kavuşmak için
hemen okula döndüm. Dışarıda hiç kimse yoktu. Okulun çevresini üç dört kez dolaştım.
İçeriden sesler geliyordu. Okulun giriş merdiveninden hızla çıktım, koridordan geçip, sınıfın
kapısına dayandım. Kapı açılmıyordu.
Kapı vurmayı, öğretmenim demeyi bilmiyordum, birkaç gün içinde öğrenecektim. Dışarı
çıktım, biraz daha gezindim. Oraya buraya koştum.. Öğretmenim, arkadaşlarım içerdeydi;
onların seslerini dinleye dinleye bekledim. Zil çaldı, teneffüs oldu, arkadaşlarıma
kavuştum, sevinçliydim. Az sonra sınıfa girmenin güzelliğini yaşayacaktım. Sınıfa girdik.
Yaşadım.

1997, Adana
……………………..
*Tarsus