Kimse kimseyi beğenmiyordu;ne oldu.?

Ne hekim kaldı, ne hasta, hastaneye bile gidemiyoruz.Ne öğretmen kaldı, ne öğrenci, okula bile gidemiyoruz.Ne esnaf kaldı, ne müşteri,çarşıya bile inemiyoruz. Ne hoca kaldı, ne cemaat,camiye bile gidemiyoruz.Ne komşu kaldı, ne akraba, dışarı bile çıkamıyoruz. Kıymet bilmedik,şükretmedik, sabretmedik, ve de çooookk şımardık. 
Dostlar,biraz daha sakin,biraz daha tedbirli olursak; karamsarlığa kapılmadan bu korona denilen illetten hep birlikte kurtulacağız. 
Ömür denen; yaşanası zaman dilimi, her halükarda bitecek.Bu koronayı panik ve telaş ile geçirmenin birazcık akide ile orantılı olduğu gibi his var içimde. Ben ilahiyatçı değilim ama;ailemden aldığım terbiye,eğitim sürecinde aldığım bilgiler doğrultusunda; ne bir dakika ileri ve ne bir dakika geri olmayacağıdır; tek bildiğim ömür denilen şeyin.Öyleyse nedir bu telaş,nedir bu kuru inat...
103 yaşında bir nine koronayı iki kere yenerken,korona tedavisi gören Antep'te özel hastanedeki hastalardan 12 si oksijen tüpü patlamasından ölüyorken, 
İzmir depreminde 96 saat sonra kurtarılan yavrular var iken; bu işin mutfağında olup kurtulamayan profesörler var iken,düğünlere,hasta ziyaretlerine,mezarlıklara gidilemiyorken....
Krizi fırsata çevirmeye inananlardanım.
Şu kronalı ve kısıtlamalı günlerde teknolojiyi, iletişim araçlarını ve sosyal medyayı çok iyi değerlendirip; birbirimizi sevmeye, yakınlaşmaya ve daha samimi ortamlar oluşturmayı fırsat bilmeliyiz. Mutlaka farklılıklarımız , sorunlarımız vardır da; bütün bunları ötekileştirmek için değil de; birlik, beraberlik,dayanışma potansiyeli olmaya yöneltmek, değerlendirmek gerek bu zor günlerde; fedakarlık yaparak.
Hergün; eşin dostun,konunun komşunun,birer birer aramızdan ayrıldığı şu günlerde; daha duygusal ve daha vefalı olmak ne kadar güzel olsa gerek. Bunların farkına varıp, bu şekilde düşünüp, bu şekilde yaşayanların her şey gönüllerince olsun,selam olsun..
Keşke dememek veya daha sonraya bırakmamak için; nefsimizi bir an önce ayaklarımızın altına almalıyız.Böyle yapmaya ve yaşamaya önderlik edip; çevremize de yaymalıyız bunu.Birkaç yıl daha bu illetle yaşayacağımız belli gibi.
İlahiyatçı olmaya, psikolog olmaya, toplum mühendisi olmaya hiç gerek yok.Anlatılabilse, karşımızdaki arkadaşımız ,dostumuz da "heye yahu; benim aklımdan da geçiyordu seni aramak" diyecektir.Velhasıl yere düşmeden tutun sevdiklerinizi ve dostlarınızı; zira toprak geri vermiyor. Velhasıl hayat güzel şeyleri erteleyecek ve de yarınlara bırakacak kadar uzun değil dostlar. 
Ben başlıyorum öyleyse; kendimi, ailemi ,akrabalarımı ,arkadaşlarımı, insanları "sizi seviyorum"demeye, telaşa gerek yok, bizim görevimiz rolümüzü iyi oynamak.Alo demek,mesaj atmak ,hediye veya çiçek göndermek;yani karşımızdaki insanın özel olduğunu,sevildiğini,unutulmadığını hissettirmek.Filmin sonunu senarist(O tekdir ,birdir ve Rab'dır) nasıl bitirecekse kendi bilir.Ancak bildiğim tek şey; filmin sonunda hepimiz toprak sahibi olacak ve toprağımıza kavuşacağız.
Ben ilahiyatçı değilim ama ilahiyatçılar dostumdur.
Hoş kalın;hoşça kalın, sağ kalın; sağlıcakla kalın ,benim güzel dostlarım,sizleri seviyorum.