Türkiye Cumhuriyetinin kuruluşundan bugüne kadar toplumu etkileyen ve toplumda derin izler bırakan birçok olay veya olgu yaşanmıştır: Devrimler, darbeler, depremler, isyanlar, suikastlar ve gençlik hareketleri gibi.

 27 Mayıs 1960 devriminden sonra Kurucu  Meclis tarafından hazırlanan ve halkoylaması ile kabul edilen1961 Anayasası, halkımızın demokrasi tecrübesine göre çok ileri bir anayasaydı.

Çalışma hayatına, insan hak ve özgürlüklerine getirdiği yeniliklere toplumumuz belki hazır değildi. Dünyada ileri demokrasi uygulayan ülkeler kategorisindeydik. 

Önce Fransa'da başlayan gençlik hareketleri, yeni anayasanın getirdiği haklar çerçevesinde ülkemize de sıçradı. Özerk yapısı itibariyle polisin giremediği üniversitelerde başlayan gençlik hareketleri (hak ve yeni şeyler boyutunu aşarak) masum isteklerin ötesinde işgal, boykot ve sağ-sol kavgasına evrildi.

Bu hareketler, üniversite ortamından sokağa taştı, kan  döküldü. Soygun ve adam kaçırmalar ile ülkemiz anarşiyle tanıştı.

Bu kapışma ve kargaşalarda sağda ve solda gençlik önderleri öne çıktı ve 68 Kuşağı böylece doğmuş oldu. Bu kuşaktan bugün hayatta olanlar var ama pekçoğu çatışmalarda vurularak, hapislerde çürüyerek, idam edilerek veya ecelleri ile ölerek aramızdan ayrıldılar. 

12 Mart 1971 Muhtırası ile bu anarşik dönem bir süreliğine kapandı ama demokrasi, bir kez daha askıya alındı. Yeniden demokrasi ortamına dönüldüğünde ülkemiz, Cumhuriyetten sonra ilk kez Kıbrıs Barış Harekatıyla bir savaş yaşadı ve toplumda tam bir birlik ve beraberlik iklimi  doğmuşken bunu siyasi fırsata çevirmek isteyen politikacılarımız, toplumu germeye başladılar ve sağ-sol kavgası ile gençlik yeniden kendisini kavga ve anarşi ortamında buldu. 

Bu anarşik durum, 12 Eylül 1980 Darbesine kadar devam etti. İşte bu zaman dilimini yaşayan gençler, 78 Kuşağının gençleriydi.

78 Kuşağının gençleri de çok çileli ve çok sıkıntılı bir dönem yaşadı. O dönemin gençlerinden birisi de bendim ve o günleri yaşamak zorunda kaldık. Ben bu şiirimi yazarken bir fotoğraf çekmeye çalıştım. Asla taraf olmadan objektifime girenleri gelecek kuşaklar için geçmişi hatırlatmak ve bundan ders çıkarmak adına paylaşmak istedim. 

YETMİŞSEKİZ KUŞAĞININ HİKAYESİ 

Biz,böyle geldik bu günlere evlat!

Derneklerde seminerler dinleye dinleye

Meydanlarda marşlar söyleye söyleye...

Bazı mihraklar bizi kullandılar

Bazen biz, onları kullandığımız sandık.

Çok bilinmeyenli denklemlerin öznesi olduk.

O zamanlar deliydik, delikanlıydık

Rüzgarın önünde sürüklenen yaprak gibiydik.

Şimdi yönümüzü  bulduk, akıllandık,

Ama çok şey kaybettik,

Biz, böyle geldik bu günlere evlat!

Karanlığı söke söke

Kardeş kanı döke döke...

Cenazelerde sloganlar ata ata

Mahalle girişlerinde siperler tuta tuta...

Böğrümüzde tabanca, bileğimizde sustalı.

Kimimiz takım elbiseliydik, kimimiz parkalı

Kimimiz sağcıydık, kimimiz solcu

Kimimiz eyyamcıydık, kimimiz ortayolcu.

Biz, böyle geldik bu günlere evlat!

İdealizmin sınırı yoktu bizim için

Nerede olmamız isteniyorsa orada olurduk

Kitap okurduk, dergi satardık

Aç yatardık, tok kalkardık.

Uzundur hikayemiz, anlatmakla bitmez

Su, kendi yatağında akar, sel olmadıkça

Ama hayatın akışı istediğimiz gibi gitmez.

Çok aldandık, çok yanıldık...

Şimdi bu gerçeğin kıyısındayız

Her şeyin ve herkesin farkındayız.

Biz, böyle geldik bu günlere evlat!

Eylül-2021

Not: Bu şiirim, yakında yayımlanacak "SELAM OLSUN" adlı kitabından aktarılmıştır.