Adana Anadolu Lisesi Müdürü Muharrem Yanarateş yönetiminde  Edebiyat Öğretmeni Yaşar Yıltan,  Sevim Gedik, Semra Zorlu; Almanca Öğretmeni Sibel Altay, Resim Öğretmeni Nihat Aydın öğrencilerden gelen öyküleri değerlendiriyor. “Ala’dan Öyküler”(*)  adlı kitapta yayınlanıyor. Dokuzuncusu yayınlanan bu kitapta 23 öğrencinin 23 öyküsü yer alıyor.

Gelen öyküler yarışmaya alınmış; Melike Söğüt’ün Şarkı, Göksu Avadan’ın Onkoloji, Meltem Durmuşoğlu’nun Can Kırıkları eş it puanla birinci olmuşlar. Duygu Korkut’un Boşluk, adlı öyküsü ikincilik; Ünal Taştan’ın Herkes ve de Hiçkimse öyküsü üçüncülük almış.

Üç birincilik ilgimi çekiyor. Yeniden okuyorum… Eşitlik bozulsa iyi olurdu diyorum.

Öğrencilerin bunca güzel öykü  yazmış olmalarını tebrik ediyorum. Her biri geleceğin öykücü, romancısı olabilir. Nobel ödülü alacaklar da çıkabilir aralarından…

Okuduğum öykülerin  bazılarına değineceğim:

LERZAN-Ömer Ökten (s. 59): Günlük ölçüler içinde özgün bir anlatım. Bağdat’tan İstanbul’a giden Lerzan’ın yazdığı günlüklerden söz ediliyor. İlginç!

17 Mayıs 1709; bacağı yaralı bir kertenkelenin çölde nasıl koştuğunu, yürüdüğünü kendisiyle kıyaslayarak anlatıyor. “Ben olsam yürüyemezdim!” diyor.

Camiye doğru yaptığı yürüyüşte, Tanrı’yı beklediği söyleyen bir gençle karşılaşıyor. Onu medreseye yazdırıyor, bitiriyor  müderris oluyor…

24 Haziran 1709; Malatya Çarşısına uğruyor. Üzerinde “Allah” işlemeli bez satıcısını görüyor. Cemile adında öksüz-yetim bir kız işlemiş! Hepsini satın alıyor.

9 Ağustos 1709; “Sağ selim İstanbul’a ulaştım.  Ertesi gün bayramdı. insanlarla bayramlaştım. Padişahın huzuruna çıkacağım, Bağdat’tan getirdiğim Kur’an’ı armağan edeceğim”...

Etmiş mi, etmemiş mi? Yazılı değil. 

İki beyit var yazının sonunda:

“Lerzan titreyip durur şu garip dünyada/ Sırlar varsa cevabı da vardır Hüda’da/…/ Ölüm eşikte dikilip tehditler eder, / Tedbirli kılacaktır bizi gam ve keder.”

ÇİZME-Zeliha Beren Sönmez  (s. 86); Bir ayakkabıcının dükkanına kimseler uğramıyormuş. Bir gün bir kadın uğramış, çocukları için bir yazlık, bir kışlık ayakkabı ısmarlamış. Ertesi gün dükkana varlıklı biri uğramış. Yanında getirdiği meşini vermiş. Kendisine bir çizme yapılmasını söylemiş. Üç gün sonra çizme hazır edilmiş. Varlıklı, gelip çizmeyi almış. Ayağında görenler ayakkabıcıya gelmişler. Ayakkabı ısmarlamışlar. Ayakkabıcının müşterisi artmış. Dükkanı büyütmüş, kendine ev yaptırmış.

ÇOBAN-Feyza Görünmez (s.96);  Yavuz, yoksul kimsesiz biriymiş. Varlıklı köylülerin çobanlığını yapıyormuş. Bir gün köye gelmiş. Muhtar konuşuyormuş, gizlice onu dinlemiş. Ordumuza cephane gerekiyormuş, yardım edilmesini söylüyormuş. Köylülerin hiç biri yanaşmıyormuş. Çoban, bende 4 tüfek var vereyim demiş. Muhtar senin tüfeklerden hayır gelmez demiş, almamış. Köyden Selim Ağa gelmiş tüfekleri almış, kendisininmiş gibi vermiş muhtara, ayrıca da yardımda bulunmuş. Ordumuz düşmanı yenmiş, zafer bayramı yapılıyormuş.  Çobanı sokmuyorlarmış bayrama.  Bir araç gelmiş, muhtara iki mektup uzatmış, biri Selim Ağa’ya, biri de Çobana imiş. Köylüler toplanmışlar başına. Mektuplar okunmuş. Ordumuza yardım ettikleri için teşekkür ediliyormuş. Muhtar utanmış, köylülerle  birlikte  özür dilemiş Çoban’dan

(*) Ala’dan Öyküler-9, Adana Anadolu Lisesi öğrencileri öyküleri, okul md, öğretmenler düzenlemişler, 1. Baskı 2022; Ekrem Yayınevi-Adana

25.09.2022, Çamlıyayla