Yine kıyıdayız. Bir masaya oturduk. Denizi seyrediyoruz. Deniz dalgasız, oldukça mavi; küçük esintilerle mavilikler  uçuşuyor. Hava alabildiğine berrak, deniz kadar mavi. Martılar geziyor yüzeyde; dalıp çıkıyorlar, balık alıyorlar.  Güneş tatlılıkla ısındırıyor bizleri!

Yakınımızda, 3-4 m. ötede bir komşu oturuyor, ailecek gelmişler. Taş (okey) oynuyorlar, çay içiyorlar…  Az sonra aileden 50 yaşlarında bir hatun, çay, bişi (10 cm çapında mayalı kızartılmış hamur) getirdi bize, teşekkür ettik, konuştuk, Yozgatlıymışlar, on yıl önce gelmişler buraya, yerleşmişler. “Yılkı Atı”nın yazarı Abbas Sayar’ı  iyi tanıyorlar.

Yozgat halkı Avşar’dı! Şimdi orada ne kadar Avşar var bilmiyoruz? Osmanlı onların yerine Çerkezleri yerleştirmişti. Birkaç kez şiir dinletisi için gitmiş, şair dostlar edinmiş, şiirlerimi okumuştum. Ana tarafım Avşar, oradan bir bağ kurabilirdim. Değillermiş…

Çay bitince, beyi geldi Hatunun elinde çaydanlıkla, yeniden doldurdu bardağı. Nasıl teşekkür edeceğimizi bilemedik? Sanki uzun yıllardır tanışıyormuşuz, akraba gibi olduk. “Gibi”yi silsek iyi olacak, biz insanlar doğuştan akraba değil miyiz?

Deprem bitmedi daha. Ucun, ucun sallantılarla sürüyor. Enkazlar yığılı duruyor. Altından  halen canlılar, ölüler çıkıyor.  Canlı çıkan kediler köpekler de oluyor. Seviniyorlar insan gibi kurtulduklarına; kurtarıcılarına yaklaşıp devinimleriyle teşekkür ediyorlar…

Deprem bölgesinden göçler başladı. İç göç, kentler arası göç;  yabancı ülkelere gidenler de var belki? Deprem bölgesinden  plakalı araçlar görüyoruz. Kentin nüfusu artıyor bu nedenle! Can korkusu bu konuma getirdi insanları…

23.02. 2023, Antalya