Yirmili yaşlardaki bir gencin sayfalara yansıyan duygu ve düşüncelerini özgün haline dokunmadan olduğu gibi aktararak çağdaşlarım ve günümüz gençleriyle paylaşmak istedim. Benim yaşımda olanlar, bu paylaşımda mutlaka kendilerine ait bir duygu veya olguyu bulacaklardır diye düşünüyorum.

ÇERİ OCAĞINDAN HAYAT KUCAĞINA...

Gün gelecek çiçeğin daldan ayrılıp rüzgârın önüne düştüğü gibi, bizler de bu asker ocağından birbirimizle hiç tanışmamış, hiç görüşmemişçesine ve belki de bir daha karşılaşmamak üzere ayrılıp gideceğiz.

Anadolu’nun dağında- ovasında, köyünde-kentinde bazen kaderin arkasından, bazen önünden yürüyerek “ömür” adlı siyah-beyaz makarayı saracak ve hayat kavgasını sürdüreceğiz.

Bu yaşantımızda mutlu günler olacağı gibi, bazen öyle bir ıstırapla karşılaşacak, öyle bir çile ve yükü omuzlarımıza alacağız ki, geçmişin tüm acı ve tatlı hatıraları hafızamızdan silinecek…

Ve hatta öyle anlar gelecek ki, adımızı bile güç hatırlayacağız.

İşte o zaman “Gençler, hayalleri ile, ihtiyarlar anıları ile yaşarlar” sözünü hatırlayıp bu defterleri, bu resimleri karıştırdığımızda saçlarımıza yağan karların farkında olmadan askerlik günlerimiz renkli bir film şeridi gibi gözümüzün önünden geçerken, belki de gözpınarlarımızdan süzülen ve iki beyaz martı sürüsünü andıran billur damlaları yanaklarımızı ıslatacaktır.

Yurdun dört bucağından derlenmiş çiçek demetleri gibi, Güneyli yağız delikanlıları, Doğulu dadaşları, Egeli efeleri bağrına basıp özel elbiselerle donatarak bazen safta, bazen yürüyüş kolunda toplayan bu kutsal çeri ocağını bir kez daha hatırlayacağız.

Ve yürüyüş kolunda giderken bir anda kalkan adımlar, aynı paralelde uzanan kollar gözümüzde canlanacak, söylenen marşlar kulaklarımızda çınlayacaktır.

“Ne mutlu, Türküm Diyene!”

Konya, 30 Ağustos 1973