İlkbahar gelince Molla Mustafa (Sarıkaya) emmi hariç herkes tarlasına, varsa bostanının başına göçerdi. Gerekli görüldükçe yaz boyu yer değiştirme işi de yapılırdı. Bu göç işiyle ,köylüler damların sıklatından ( sıcağından) kurtulmuş, hem de hayvanlar yeni otlaklara kavuşmuş olurdu. Biz çocuklar bu yazlığa göçme işini çok severdik, annemiz sabahleyin “haydi, kalkın çocuklar!” dediği zaman tatlı uykumuzdan kalkmak istemezdik. Bizi kaldırabilmek için bazen “göçüyoruuuz!” der, bu sözcüğü duyan biz, hemen yataktan fırlayıp kalkardık. Çoğu zaman belki hayal kırıklığına uğrardık ama mutlaka bir sabah gerçek olurdu.

                M E R Y E M  A B L A

       Bir ilkbaharın ilk günlerinde, köyümüzün iki kilometre uzağında, Sıçramaz Taşı’nın arkasındaki boş alana 10-12 aile alaçık (çadır) kurduk. Karsantılı Çavuş emmi- Fadış nene ailesi en son gelmişti. Onlar için komşular “Sonradan gelen yurdun iyisine konarmış.” sözünü söylemişlerdi.

     Kadınlar bizim çadırın önünde toplanmışlar, sohbet ediyorlardı. Sohbet edenler arasında Gökükızının kızı, 18 yaşlarındaki Meryem abla da vardı, sonradan öğrendiğime göre bize akrabaydı. Anamla birlikte ara sıra onları, loş yer evlerinde ziyaret ederdik.

        Meryem abla, şaka yollu bana “ nişanlım” diyerek beni kızdırırdı. O zamanlar sanırım ben 5-6 yaşlarındaydım. Çadırın en arkasındaki yatak yığınının üstüne çıkıp atlıyordum ve bu hareketi annemin uyarılarına rağmen tekrarlamaya devam ediyordum, yaramazlık işte. Meryem abla biraz da kızarak bana “Şimdi gelirsem seni şalvarımın içine katarım!” dedi. Düşeceğim durumu hayal etmiş olmalıyım ki, aynı kızgınlıkla ben de “seni çırmalarııım!” (tırmalarım) deyince, kadınlar gülüştüler. Kadınların niçin güldüklerini o zaman anlamamıştım. Birkaç yıl önce köye gitmiştim, Meryem ablanın hasta olduğunu duyup yanına gittim, elini öptüm. Çok ihtiyarlamıştı, yanında damadı ve kızı da vardı. Yaşadığımız bu olayı anlattım, hatırlayamadı, helalleştik.  Daha sonra öldüğünü duydum, Allah rahmet etsin, nurlar içinde uyusun.

                       S A K I Z   O L A Y I

      Etekli köyü ile bizim köy (Posyağbasan) arasında, dağlarla çevrili Söğüt yaylası var. Bir ilkbaharda bu yaylaya göçmüşüz, dedemlerin çadırının yanında çadır kurmuşuz. Biz çocukların en değerli varlığı bize verilen ladin (köknar) sakızıydı. Çiğnerken ara sıra yanlışlıkla bu sakızı yutar ve üzülürdük.

     Sanırım üç yaşındayım, Hasan dayım da benim yaşımda, Emine teyzem bizden 1-2 yaş daha büyüktü. Üçümüz çadırların elli metre kadar ilerisinde, tarlanın içinde oynuyorduk. Teyzem, yanı başımızda kakasını yapmış, ben teyzeme kızıp tokat attım. Teyzem ağlayarak çadırın önünde oturan dedeme doğru ağlayarak yürüdü, belli ki beni şikayet edecek. Biz de arkasından yürüyerek vardık. Dedem bana kızarak “lan kızımı niye dövdün?” diyerek sordu.  Ben cevaben “kendi de b….k’unu sakızıma  kokuduyooor!” demişim. Kokunun burnuma değil, sakızıma koktuğunu sanıyormuşum.“Demişim” diyorum çünkü ne dediğimi hatırlamıyorum ama olayı hatırlıyorum. Hasan dayım, dayım olmanın yanında en iyi arkadaşlarımdan biriydi, Rab’bim rahmetini üstünden eksik etmesin.