Hüzünlüyüm, yaşadığım şehre yabancılaştırdı dağınık duygularım; sanki bu şehirde senle hiç yaşamadım. Sokaklar, caddeler tanıdık değil, bulvar kahveleri kapandı, parklar yapılaştı, semaverli çay bahçeleri de kalmadı. Ağaçlardaki kuşlarda üzerimize pisletmiyor artık, havada fırtına öncesi bir tedirginlik, bende yabansı bir dalgınlık var. Ürkek adımlarla yürüyorum sokakta, bir köşeden senin çıkacağın ihtimalide kalmadı. Valizimi toplamadan kaçmak geliyor içimden ama cesaretim yok, korkuyorum, senin kadar cesur değilim belki…

Bir gün habersizce senin yanına gelirsem; kabul eder mi yaşadığın şehir beni? Sevgiyle kucaklar mı sokakların, adımlayabilir miyim caddelerini? Porselen demlikli semaverden, demli bir çay ikram eder mi çay bahçeleri; hala yerinde duruyor mu otel 117. Yoksa, sende memnun değimlisin gittiğin o yerden, cezalandırmak mı istedin kendini kaçarak yaşadığın şehirden; anlat bana düş kırıklıklarını, korkularını… Gönlündeki yara kapanmadı mı? Dilindeki pas tadı gitmedi mi? Özel hissetmiyor musun kendini?...
Kuruntularını Karaburun’dan denize at, Ak Limanda pembe düşlere dal, Meteorolojideki kameriyeye çakımla çizdiğim kalbime ilk sapladığım oka bak. Mevsimi gelmedi, bıldırcın avına da çıkılmaz geceleri. Martıların tüyleri takılmasın oltalara, özgürce atsınlar çığlıklarını. Dışarıdaki deli dalgalar gelip duvarları yalamıyor şimdi…

Giderken eminim kapamadın ardından bütün kapıları, dönmen için yüzün var. Arkandan dökülen sularda kurumadı, uğurlar olsun diye sallanan ellerde hala havada, suçlama arkada bıraktığın kentini. Karşı koymaz dönüşüne bu şehir, sevgiyle kucaklar sokakları, öper dudaklarından, henüz soğumamış ince belli çay bardakları. Her şey köküne dönermiş, olmadı dönersin bekleyenler var seni….

tüm gidenlere,geride kalanlara...