Geçenlerde bir toplu taşıma arcıyla yaptığım yolculukta ön koltukta oturan bir anne- kızın konuşmalarına şahit oldum. 13-14 yaşlarında tahmin ettiğim kız annesine ısrarla anne biz yarın arkadaşlarla sinemaya gideceğiz babamdan benim için izin alırmısın diye adeta yalvarıyordu.  Düşünebiliyormusunuz  belli bir yaşa gelmiş çocuk sinemaya gitmek için direk babasından izin alamıyor. Hayatta insana en yakın olan anne ve babasıdır. Aile içinde oluşturulan psikolojik durum nedeniyle en yakınlarınızdan biri olan babanıza derdinizi söyleyemiyorsunuz. Günümüzde yoğun ve yorucu iş temposu, stres ,babanın eve yorgun gelmesine neden oluyor. Çocuklarına ayıracak enerjileri kalmıyor. Televizyon başına geçip rahatlamaya çalışıyorlar.

           Oysaki her şeye rağmen çocuk, eve gelen babasından sevgi ve ilgi bekliyor. Bazı fedakarlıklarda bulunarak onların beklentisine cevap vermemiz gerekiyor. Ailede sevgi ve ilgi  göremeyen çocukta bir süre sonra  psikolojik sorunlar ortaya çıkıyor. Hatta sevgisiz büyüyen çocuklar ilerde yetişkin duruma geldiklerinde sinirsel sorunlarla karşılaşabiliyorlar.

          Bazı ailelerde çocuğa yeterince ilgi gösteremediğinin farkında olduğu için kendisini affettirme psikolojisi içinde çocuğun her istediğini yapıyorlar. Böylece büyük bir yanlışa düşüyorlar.Bu durumda da çocuk her şeyden kısa bir sürede bıkan doyumsuz bir birey haline geliyor.

          Psikoloji konusu benim alanım değil. Bu konuda size teknik bilgiler veremem. Ancak babalar olarak bence çocuklarımızla ne kadar ilgilenebiliyoruz diye aile içindeki davranışlarımızı şöyle bir gözden geçirelim. Yoğun iş şartlarında fedakarlık gerektirecek bir durum ama her gün çocuğumuzu kucaklayıp başını okşayalım. Ona da konuşma hakkı vererek derdini anlatmasına izin verelim. Hemen sert tepkiler göstermeyelim. Yanlış bir şey istiyorsa istediğinin yanlış olduğunu mantıklı bir şekilde izah edelim. Sert ile yumuşak arasında dengeli bir otorite kurmaya çalışalım.

          Bütün bunları yapmak yorucu ve stresli bir iş ortamından sonra elbetteki kolay şeyler değil. Ancak günümüzde baba olmak zor. Dünyada en değer verdiğimiz, üzerine titrediğimiz çocuklarımız için bu fedakarlığı yapmaya değer diye düşünüyorum. Yoksa çocuklarımızı kendimizden  uzaklaştırırsak,  ilerde büyüdüklerinde istemediğimiz bir birey profilinde karşımıza çıkabilirler.