Kendisiyle birkaç kez konuşmuşluğum vardı, yakınında değildim, çok yakından tanımazdım ama kim olduğunu, kalibresini, ağırlığını, bulunduğu yeri hakkıyla doldurduğunu bilirdim.

Tavrını, dünya görüşünü, şiirinin tadını çok iyi bilirdim.

Halk sanatımızın son temsilcilerinden olduğunu bilirdim.

Eyvah dedim, geleneğin bir koca çınarı daha devrildi…

Eyvah dedim, Çukurova’nın alacalı turaçları, kınalı keklikleri, boz şahanları, gövel ördekleri; Torosların eteğinde gökteki yıldızlar gibi öbek öbek dağılmış Yörük- Türkmen köylüleri davar güderken, bahçe bellerken, tarla sürerken, gökyüzünde yankılanan ve yanıbaşlarına rahmet damlaları gibi düşen Aşık İmami’nin yanık sesini artık duyamayacaklar.

Eyvah dedim, yanık bozlaklar öksüz kaldı…

Eyvah dedim, Er meydanlarında güreş tutan yiğitler, delikanlılar cazgırsız kaldılar, şiirsiz kaldılar… Ayağında kara şalvarı, üzerinde ak gömleği ve belinde ebrişim kuşağıyla kim onlara salâvatlar getirecek? “İki yiğit çıktı meydane… İkisi birbirinden merdane” diyerek kim onlara övgüler düzecek?...Kocaman güreş alanlarını bir uçtan bir uca koşarak, uçarak dolaşacak ve şiirler ve türküler çağıracak kimi bulacağız bundan sonra?...Kim sırtlarını sıvazlayıp meydana salacak tıfıl gençleri, usta güreşçileri?...

Acaba diyorum Karacaoğlan, Dadaloğlu, Gündeşlioğlu gibi kadim Çukurovalı ozanlar, “Bizim geleneğimizden bir torunumuz geliyor” diye ruhlar âleminde Âşık İmami’yi karşılamaya hazırlandılar mı? Yakın zamanlarda sonsuzluğa yolcu ettiğimiz Abdulvahap Kocaman, Kul Mustafa, Aşık Ferrahi gibi feyiz aldığı ustalar, yola çıkıp “Hoş Geldin İmami! Çukurova bıraktığımız gibi duruyor mu? diye meraklı sorular soracaklar mı?

Ey Aşık İmami!... Ölüm sana yakışmadı.

Sen ki, Büyük Halk Ozanı Karacaoğlan gibi daha uzun yıllar omzunda sazın ile Anadolu’muzu, Güzel Çukurova’mızı, oba oba, köy köy, belde belde, şehir şehir dolaşacaktın. Tıpkı bizlere sevdirdiğin gibi sazınla-sözünle ve sohbetinle çocuklarımıza, torunlarımıza da türkülerimizi, türkü çağırma geleneğimizi sevdirecektin.

Sen ki, Aşık Tarzı halk Edebiyatımıza daha nice güzel eserler kazandıracaktın. Senin gibi geleneğe gönül veren Hacı Karakılçık, Hakkı Tanrıkulu, Osman Akçay, Aşık Postacı, Aşık Mercan, Aşık Ceyhani gibi yoldaşlarınla geçtiğiniz yollara çiçekler ekerek, vardığınız yerlere türkü bayrakları dikerek geleneğe hizmet edecektiniz…

Ölüm haberini duyunca;  gözümün önünde bir kocaman Yörük çadırının yıkıldığını, bir Yörük devesinin tökezleyip yere çöktüğünü, Avşar’ın sürüsünün göz gözü görmez bir boranda kaybolduğunu, çanların sustuğunu, koyunların-keçilerin melemelerinin son bulduğunu düşündüm.

Ölüm haberini öğrendiğimde; uzun sözün kısası, bir Türk Halk Sanatı sevdalısı olarak, kendi küçücük dünyasında bir folklor araştırmacısı olarak kendi yakınlarımdan birisini kaybetmiş kadar üzüldüm.

 Çünkü senin kültürümüze katacağın daha çok şeyler vardı. En olgun ve en verimli çağında aramızdan ayrıldın. Bizim için gerçekten bir büyük kayıpsın.

Güle güle! Teninin rengi gibi bahtı da esmer olan güzel insan.

Sen gittin, türküler kaldı öksüz.

Adın kaldı yadigar…..