Vahit Abimi epeydir göremiyordum kazada. En son köşesiz baklavacıların açılışında onu bir ara görür gibi oldum.Sürekli sandalye taşıttıkları için onu orada bir daha göremedim.

Sonra yukarı çıktım, meydanda yoktu. Çay bahçesine baktım gene yoktu. Arkada bir banka oturmuş, dalgın bir şekilde manzarayı seyrediyordu. Sessizce yaklaştım, gözlerini kapattım. Bir an düşündü,elini elimin üstünde gezdirdi.

- Cumali, dedi. Hayret ettim. Nasıl bildi? Arkada da gözü mü var dedim kendi kendime. Hoş beş ettik. Sonra daldı gitti. Çömelek tarafına bakıyordu sürekli. Bir şeyler düşünüyordu belli ki. Sordum, cevap vermedi. Gülümsedi sadece acı acı.

Anlaşılan birileri onun canını fena sıkmıştı. Onu ilçede benim kadar hiç kimse tanıyamaz. Bu duruş, fırtına öncesi sessizliğe benziyor. O böyle durdu mu ki, bilinki yakın bir zamanda ortalık karışacaktır. KaçacAK delik arayacaktır.

Biliyorum ki o, kendini sinirlendirenler hakkında bilgi, belge topluyordur. Kendisine gelen istihbaratları değerlendiriyordur.

Ama niye Çömelek tarafına bakıyordu, onu anlayamadım.Ama yakında onu da öğrenirim.