Dün Karıştırırken Tozlu rafları Eski bir defter geçti elime..Baktım bu ne dedim…Sonra kapağını açtım….Sararmıştı sayfaları ve hüzün kokuyordu…Okumaya başladım ve okudukça hatıralar canlandı gözümde neler yoktuki içinde…

Bir buruk aşk hikayesiydi anlatılan, bu nasıl aşk Allahım diyordum okudukça…Birbirini tanımadan seven iki kişiyi anlatıyordu,imkansızdı bu aşkın adı, baharını yaşayamadan hazana ermiş bir aşkın kavuşamamanın öyküsüydü…Satırlardan damlıyordu gözyaşları ve hıçkırıyordu “sevdiğim kartanem nerdesin çok özlüyorum seni diyordu…”

Sayfaları çevirdikçe ve okudukça bir başka oldu yüreğim ve bıraktım kendimi ağladım..Sevmek nasıl bir şeymiş yine hatırladım..Acı çekmek ve en acısı seni seviyorum deyip kollarına alamamak…

Ve devam ettim okumaya ; umut vardı satırlarda ve özlem vardı,
“belki diyordu belki bir gün benim olursun ve hiç ayrılmayız diyordu” devam ediyordu satırlar, sayfalar diğerini izliyordu uzak şehirlerde birbirini sevdalı iki yürek vardı kavuşma umuduyla yaşayan….

Yeter be diyordu sonunda yeter canım yanıyor diyordu, elinde kağıt kalemi aşkını anlattığı defterin son satırlarını yazdıktan sonra, bu kez ufak bir kagıt parçasını aldı eline Ve Başladı Yazmaya

“Sevdiğim senin sesini ilk duyduğumda bir macera daha yaşanacak ve bitecek diye düşünüyordum ama öyle olmadı, ilk kez delice tutuldum ve kendimi kaptırdım sana.Belki sende böyle düşünüyordun ama bak şimdi delice seviyoruz birbirimizi ve sana söz verdiğim gibi kavuşamasakta ölüme kadar seninleyim demiştim…Unutma sözlerimi ölene kadar seninleyim…..”Dedi…

Ve bir zarfın içine koydu…Üzerinde Sadece Kartanem Yazıyordu..Ne bir adres,
Ne bir isim..
Sonra ne oldu anlatmak isterdim ama
Elim Tetiğe gittikten sonrasını yazmak isterdim ama

Yazamadım

Çünkü O Bendim…..