İlkbahar gelince Mulla Mustafa amcalar hariç herkes yazlığa göçer, köyde kimsecikler kalmazdı. Evlerin anahtarları da kapının üstünde bir deliğe tıkılıp arkasına küçük bir taş konurdu. Kesinlikle hırsızlık olmazdı. Biz çocuklar bu göçme işini çok severdik.Ben sabah uykusunu çok sever, yataktan kalkmak istemezdim. Beni kaldırmak için annem " Hadi kalkın, göçüyoruz" derdi. Bu sözü duyar duymaz kalkardım. Annemin bu sözüne her defasında inanırdım, sonuncusu gerçek olurdu.

Dört-beş yaşlarında olduğumu sanıyorum, Söğüt'e, dedemlerin yanına alaçık kurduk.Alaçık, bir çeşit çadır. Önüne de meşe veya çınar dallarından hayma denilen gölgelik yapılır. Emine teyzem, Hasan dayım da ben yaşlarda. Çadırların yakınında, tarlanın içinde birlikte oynuyorduk. Kötü bir koku yayılınca Emine teyzemin kaka yaptığını gördüm ve tokatlamış olmalıyım ki teyzem ağlayarak eve doğru gitti, biz de arkasından gittik. Teyzem, dedeme beni şikayet etti. Dedem(Allah rahmet eylesin): "Lan kızımı neden dövdün ?" diye beni azarladı. Ben, dedeme cevabe: "Kendi de b...kunu sakızıma kokuduyooor." demişim. "Demişim" diyorum, sözleri tam olarak hatırladığımdan emin değilim ama olayı gayet net hatırlıyorum. Olay sırasında sakız çiğniyormuşum ve sakız benim için çok kıymetliymiş. Kokudan rahatsız olanın burnum değil sakız olduğunu düşünmüş olmalıyım.

Bir yılda birkaç yer değiştirirdik. Yazlığa göçme sebebi hayvanların, bilhassa ineklerin daha iyi otlaması, tarlaların gübrelenmesi ve köydeki evlerin sıklat (sıcak) olmasıydı.

Genelde herkes kendi tarlasına veya bostanı başına göçerdi. Ara sıra yağmur yağar derme çatma alaçıklar akar, eşyalar ıslanır perişan olurduk. Böyle zamanlarda biz çocuklar köye gelip yatardık.

Bizim alaçık kurduğumuz yerler: Karacin,Sofula, Dünyadibi, Çökek, Kiloluk,Sıçramaz Taşı'nın çeşme tarafı, Camal emmimin telinin üst tarafı, Yusuf Çavuş'un çardağının doğusu, Pancarlık( Boynuince Mehmet amcamın çardağının üst tarafı), Pıtılık.

Bir küçük anı daha: Sıçramaz Taşının yan tarafında 8-10 kadar alaçık vardı. Komşu kadınlar bizim alaçıkta toplanmışlar, sohpet ediyorlardı. Sanırım ben 4 yaşlarındaydım. Gökünün Kızı denilen kadının Meryem adında yetişkin bir kızı vardı (öldüyse Allah rahmet eylesin, sağsa sağlıklı uzun ömür versin.). Bana "nişanlım" diye takılır, beni kızdırırdı.

Ben, alaçığın en dibine yığılan yatakların üstüne çıkıp atlıyorum,sağa sola koşuyorum, aynı şeyleri tekrar edip duruyordum.Annem, "hazelelik yapma" diyor, bir kadın,"şirnime" diyor, ben tınmıyorum.Meryem abla sert bir sesle "Şimdi seni şalvarımın içine katarım." dedi. Ben bu tehdide pabuç bırakır mıyım, cevaben "Ben de cırmalarıııım."dedim. Kadınlar gülüştüler. Niçin güldüklerini o zaman hiç anlamamıştım...