Karaisalı’ya yeni bir hakime hanım atanmıştı. Kendisini ziyarete gittim, hoş geldin dedim. Bana kahve ikramında bulundu. Sohbetimiz sırasında dedi ki, “Evraklar üzerinde inceleme yaptım, bu ilçede ne kadar çok Cumali ismi var?” dedi. O ana kadar ben de farkında değildim. Bir düşündüm Sebze Hali içinde 4 tane Cumali vardı. Belediye de iki tane, Cumali Deli, v.s.

Oradan ayrıldım, Cumali avına çıktım. Sebze halinden başladım, “Senin adın niye Cumali? “ diye sordum. Çoğu Cuma günü doğmuş, bir kısmının da baba veya dedelerinin adı Cumali’ymiş. Tabi ataları da Cuma günü doğmuş. Muhafazakar aileden geliyorlar demek ki.

Sonra Karaisalı sokaklarında başıboş itler gibi gezerken bir dükkanın içinde bir esnaf Cumali Deli’ye bir tokat patlatarak, “S..tir git” dediğine şahit oldum. Cumali hem direniyor, hem de tokat yiyordu. Bu olaydan etkilendim. Yine böyle bir gün aynı manzara ile karşılaştım, bir polisin bir vatandaşı karakoldan kovarken sarfettiği, “Ha zin” gibi karışık kelime kullanan bir esnafımız da Cumali’yi dövdü. Acıdım. Aldım Cumali’yi, gazetenin bürosuna getirdim. Cumali daha ilçeye yeni gelmişti.  Kimse tanımıyordu.  İtilen-kakılan bir adamdı. Cumali ile böyle tanıştım. Artık her gün görüşüyordum. Arkadaş olmuştuk. Cumali her gün bana rapor veriyordu. Bugün şu kişi öldü, yarın bu kişinin düğünü var. Gelecek hafta filan kişi ölecek gibi şeyler söylüyor ve söyledikleri de aynen çıkıyordu. Cumali farklı bir kişilikti. Her ne kadar soyadı gibi kendisi deli de olsa, bana ilginç geliyordu. Ve o günlerde Cumali’nin yaşadığı maceraları yazmaya başladım. Cumali giderek sevimli hale gelmeye başladı. Bir zamanlar itilmiş-kakılmış Cumali bir anda İlçenin maskotu oluverdi.

Maçlara gider, davulu omzuna takar amigoluk yapardı. Protokolden hiç kimse gelmemişse, protokol sırasına oturur maçı izlerdi. Cenazelere katılır, yardım ederdi. Düğünler onun vazgeçilmez uğrak yerleri idi. Halen de öyle.

Cumali gazetemizin köşe yazarı idi. “Karaisalı’nın adamı zorla deli eder adamı” köşesi çok beğeni topladı. Hatta birçok kişi bana, “Biz gazeteyi Cumali için alıyoruz” dediler. Reytingi çok yüksekti.

Bir gün çay ocağının büyük camını aşağıya indirmiş. Dükkan sahibi,”Abi Cumali’den artık çekindiğimiz için bir şey yapamıyoruz. Adam gazeteci, dokunulmazlığı var” dedi.

Cumali, kimseden lafını esirgemez, dürüst, sözünün eri bir kişi. Yalanı dolanı olmaz. Gülüşü küçük bir çocuğun masumiyeti gibidir. Celallendiğinde ise korkunç hale gelir ama genelde uysaldır.

Seçimlerde Muhtar Mustafa Sapmaz hem Cumali’ye hem de rahmetli annesi Müşerref Deli Hanıma AK Parti’ye oy kullandırmıştır. Ama Cumali ne olduğunu anlamamıştır. Fakat daha sonra Cumali’nin gönlüne siyaset girmiştir artık.  Belediye Başkanı olmak istemektedir. Bağımsız olarak Belediye Başkan adayı olmak istediğini bana söyledi. Tek sorunu ise okuryazar olmaması. Ona diploma almasını önerdim. İlçeye gelmeden önce Ömerli Köyünde ilkokul 3. Sınıfa kadar okumuş. Babası Ömer Deli rahmetli olunca ilçeye geldiler. 2 -3 yıl önce de annesini kaybetti. Hamam Ev’de tek başına kalırken imdadına devlet yetişti. Ve Yusuf İyi’nin Müdürlüğünü yaptığı Rehabilitasyon Merkezine yerleştirildi. Allah Yusuf Hoca’dan razı olsun. Rehabilitasyon merkezinin ilk sakini olarak orada yaşamını sürdürüyor. Günde üç öğün sıcak yemek yiyor, son derece modern bir ortamda yatıp kalkıyor, artık banyosunu yapıyor, eskisi gibi pis kokmuyor. Cumali sonuçta topluma kazandırıldı. Zaten iyi bir insandı, şimdi daha da iyi oldu her şey. Onu da iyi yapan kişi de “İYİ” bir kişi. Yani Yusuf  İyi.

Şimdi ilçe sakinleri olarak o çocuğa hep beraber bir iyilik daha yapalım. En kısa zamanda ona bir ilkokul diploması almasını sağlayalım. Diploma aldığı takdirde, onu Karaisalı’dan bağımsız Belediye Başkanı adayı yapacağız. Adaylık giderini hep beraber sponsor olarak karşılayacağız.

Ben inanıyorum ki, birçok akil geçinen adaydan daha fazla oy alacak ve belki de başkanlık koltuğuna oturacak?

Burası Karaisalı, neden olmasın?

Benim adayım Cumali Deli.

Ya sizin ki?