Eğitim, düşünmektir.

Okullar açılalı bir haftayı  geçiyor.

Ben düşünüyorum..

Eğitim ailede başlar..

Bir konu (tez, sav..) atılır ortaya.. Bu konu nasıl çözümlenilecek  diye düşünülür.. Konuyla ilgili kaynağın, dökümün (…),  bilginin nereden, nasıl bulunulacağı araştırılır.

Bunlar; kişiler, canlılar, ansiklopediler, kitaplar, yazılı/görsel basın, sinema, filmler, gezi, gözlem, deneyler (…) olabilir..

Bütün bu döküm ve kaynakların yardımıyla konuyu öğrenen çocuk(lar)da, olumlu, ya da olumsuz bir davranış değişikliği olacaktır.. Biz bu gibi, bir dizi düşüncenin, davranış değişikliğine dönüşmesine eğitim diyoruz.

Edinilen davranış değişikliği (eğitim); bilgi ve korumayı da içinde barındırır...

Çocuk(lar) eviyle ilgili bilgiyi öğrenmişse, evini korumayı da öğrenir.. Evini temiz tutar, ev işlerine yardım eder, (varsa) kardeşleriyle iyi geçinir, büyüklerine saygı, küçüklerine sevgi duyar… komşuları, arkadaşları için olumlu duygular taşır.

Çocuk(lar) için en önemli olan canlı kaynak, varlık, anne, baba, sonra da ağabey, abla, daha sonra da okul ve bilgili kimseler…

Aile içinde/dışında çocuklar bir diğerinden ayrımlı olabilir. Birbirlerinin tıpkısı (tek tip) değillerdir. Davranışları, görüş, düşünüşleri farklıdır. Yaşam (hayat)  da böyledir.. Her insan diğerinden ayrımlı düşünmektedir..  Bu duruş, düşünüş; en doğal değişmez bir yapıdır. Düşünce ayrımlılığı, toplumsal yaşamı, demokrasi anlayışını geliştirir..

Çocuk ailede; abla ya da ağabeyden sıkıntılıysa, anne/babasının yardımını ya da korunmasını bekler.. Bu beklentiyi;  gör(e)mediği zaman hırçınlaşır.. Hatta, baba ve anneye; kendisinin ağabey ya da ablasından korunmadığını söyleyebilir.. Bu kez anne baba çözüm aramaya kalkar.. Sonucu olumlu biçimde çözümlemeye çalışır, çözümler! Şayet (olur ya), çözüm bulunamıyor, sorun çözümlenmiyorsa; söz konusu çözümsüzlük çocuğun alt bilincine yerleşebilir.  Bu çözümsüzlük ise yetişkinlik döneminde, ya da herhangi bir dönemde ortaya çıkabilir.. Bu da çocuğun ruhsal sağlığını etkiler, bozar ya da tetikler..

Çocuk dış etkenlerden de korunmak ister.. Bu konuda da çocuğa  yeterli, olumlu bilgiler, eğitim verilmeli. Ona kendi kendini, dış etkenlerden, barış içinde kalarak nasıl koruyacağı öğretilmelidir..

Yaşam sorunlarla doludur, sorunlar çözümlenerek yaşanır..

Ailede kimi çocuklar  “haşarı” olabilir..

“Haşarı” denilen çocuklar, ailede, toplumsal yaşamda sorunlar çıkarabilirler..  Önemli olan onların sorunlarını çözümlemek, barışı sağlamaktır.

Çocuk(lar)da eğitim yoluyla doğa sevgisi yerleşmişse, babasına şunu söyleyebilir..  “zararlı diye, ayıları, yılanları (…) öldürürseniz doğanın dengesi bozulur..”

Baba, sen kim oluyorsun da bana akıl vermeye kalkıyorsun, öyleyse seni ayıların, yılanların yanına gönderelim” diyemez;  derse çocuk(lar) karşısında ailedeki rolü sarsılır.. O zaman, eğitim yok, demokrasi yok, barış yok… demektir.

Eğitimli, barışsever, demokrat  baba çözüm arar.. “gel birlikte çözelim” der.. konuyu aileye götürür.. Aile bireyleri konu üzerinde, düşünür, tartışır, olumlu sonuçlara varır, sorun çözümlenmiş olur… Sorun çözümlenince de aile içinde barış, demokrasi yerini korur.. Bu yöntem dış etkenler için de uyarlanabilir.. Örneklenen  çözümleme;  konuşma, tartışma, çalışma yöntemleri  bir demokrasi olayıdır.. Demokrasilerde herkes uyumlu olacak diye bir kural yoktur.. Anne/baba, uyumsuz, ya da uyumsuz kabul ettiği çocuğunu dışarı at(a)maz.. Kimi zaman biz bu tür çocuklara “haşarı”(!) diyoruz.  Ama değil, bu çocuklar doğruyu arıyorlar.. Doğruyu arayan çocukları yok edeceksek barış, demokrasi olur mu?