Biz üç erkek, bir kız, dört kardeşiz. Anam on bir çocuk doğurmuş, yedisi göçmüş öbür dünyaya. Çocukken, iki kardeşimin daha bebekken öldüğünü anımsıyorum.. Anam çok ağlamıştı ama, biz acısını o denli duyamamıştık. Önce babam, sonra anam dünyamızdan ayrıldı. Babamın acısını çok içselleştirmiştim.. İki ay geçmeden ülser oldum.. Bu acı bana unutulmaz bir izlenim verdi. Ölümü doğal karşılayıp, bundan sonra  çok üzülmeyecektim..  Çünkü yıpranıyor, azalıyordum. Anamın ölüm acısı metin olmayı öğretti bana.

Oğlum Ersin’i 12 günlük bebekken ayrıldı dünyamızdan. Sonra çok sevdiğim Meziyet teyzemi, daha sonra bana öyküler, masallar anlatan Eşe (Ayşe) teyzemi, Selvi teyzemi, gelinim Silviya’yı yitirdim.

 Ana, baba, kardeş, oğul, teyze, gelin acılarını yaşadım yoğunca; hala, dayı, akraba, arkadaş acıları da cabası..

Daha dün, onulmaz sayrılıktan Muammer kardeşimi yitirdik.. Önce ayağının altındaki nasırı aldırmış.. Sonra kasıklarında ağrılar başlamış.. Prostat demiş doktor, ona buna ameliyat ettirme..

Duydum ki hastaneye yatmış, ameliyat olacak.. Aman yaman demeden koştuk  hastaneye, ama bir kere karar verilmiş..

Ben, yaşam tehlikeye girmedikçe ameliyat yapılmasına karşıyım.. Babamı ameliyat ettirmiştik, kucağımda öldü.. Çok ısrar etmişti, ameliyat olunca kurtulacağını sanıyordu.. Babamı ameliyat eden doktor,  özen gösterseydi, babam yaşıyor olacaktı. Onu bağışlamak içimden gelmiyor.. İşte bunun için kardeşimin ameliyat olmasını istemiyordum..

Ama bir umut ameliyat… Belki?

Çok geçmeden ağrılar yeniden geldi..Hastaneye taşınmaya başladı.. Ozon tedavisi gördü.. rahatlar gibi oldu.. oturmakta güçlük çekiyordu, özel sandalye, özel minderlerde oturdu.. Gezmek istiyordu, geziyordu.. yoruluyordu.. yeniden hastanenin yolunu tutuyordu..

Son bir telefon konuşması yapmıştık bir hafta-on gün önce.. sesi iyi gelmiyordu.. Ne diyebilirdim, Tanrıdan sağlıklar dilemekten başka..

Sayrılığının ne olduğunu bilmiyordu.. doktorlar da söylememişti.. Ailesi de çok üzülür düşüncesiyle söyleyemedi.. Bence sayrı, sayrılığının ne olduğunu bilmeli.. bilerek yaşamalı.

Haber geldi, yoğun bakıma almışlar.. Görüşme olanağımız olmadı.. Yaşamı sonlanacak sayrının yakınlarıyla görüşmesine neden izin verilmez  anlamam. Daha dün, uçup gitti elimizden..

Toprağa verdik onu Kabasakal Mezarlığı’nda.  

Ağlasam ağlasam da gelmeyecek geri..

 Ne zorumuş kardeş acısı..