Bana diyorlar ki aşk nedir?

Hiç aşık oldun mu?

Aşk somut bir kavram değil ki, elle tutup gösteresin.. Soyut bir kavram. Duyum, duygu, görülmez, tutulmaz, duyumsanır, yaşanır.. İnsanın yüreğine, beynine, her hücresine işler.. Geldi mi akıl baştan gider. Her insan taşıyamaz aşkı. Aşkın bedeli ağırdır. Bir kere aşık oldun mu, sevdiklerini, yakınlarını göremezsin; onlar ne dese duyamazsın.. Çoğunluğun düşündüğü gibi düşünemezsin. Varsa, yoksa aşk! Sevgilinin çekim alanına girdin mi, dokunda değişmeler olur, depreme tutulmuş gibi titrersin.. Gözün büyür, tenin kızarır, yüzün terler, sevgiliden başkasını göremezsin.. Başa gelecek tehlikelere aldırmazsın.. Gücünün yetmediğini bilsen bile karşı koyarsın..

Yükü ağır bir  kavramdır aşk.

Aşık Kerem’i okudunuz mu? Keşiş’in kızını arkasına düşer gider.  Dağlar, taşlar, köyler, kentler aşar. Keşiş nereye giderse oraya gider. Dağlara taşlara, herkese sorar. Bulur, bulur yitirir Aslı’yı. Varır Kayseri’ye. Diş çekiyor Aslı’nın anası. Diş çektirme bahanesiyle Keşiş’in evine girer. Aslı’nın dizine başını kor. Aslı’nın yüzüne baka baka 32 dişini çektirir.

Bir de Karacaoğlan’a bakalım:

Karacaoğlan Elif’le  evleniyor.. Birkaç gün sonra bir düğünde saz çalmaya çağırıyorlar; gidiyor, orada saz çalarken sazının teli kopuyor.. İçine bir sızı düşüyor. Koşup çadırdan bir tel alayım, getireyim diyor.

Elif’in işi zor. Emmisinin oğlu da aşık Elif’e. Diyor ki, yanında yatayım bir defa, sana dokunmayacağım, seni rahatsız etmeyeceğim… Anlaşıyorlar.

Karacaoğlan geliyor çadıra, ne görsün; Elif emmisinin oğluyla yatıyor.. Üstleri açılmış, abasını çıkarıp örtüyor üstünü, çekip gidiyor.. Sabah bakıyor, anlıyor ki Elif, Karacaoğlan gelmiş, gitmiş. Vah, tüh etse de Karacaoğlan yok artık..

Şimdi düşünelim biraz!

TV’den, basından; sevgilisi kendisini sevmedi diye; eşi kendinden ayrıldı diye; geleneğe karşı geldi diye, töre diye (…)  öldürülen sevgililerin haberlerini izlemiyor muyuz hepimiz?  Sonra da bunlar aşık mı, bunlar kim diye sormuyor muyuz?

İnsan sevdiğini öldürebilir mi? İnsan kendi kızını, kendi çocuğunu töre diye, gelenek diye öldürebilir mi?

Şimdi kaç aşık sevgilisi için bir dişini çektirebilir? Kaç aşık başka biriyle yatan sevgilisinin üstünü ceketiyle örtebilir?

Öyleyse, günümüz aşklarında aksayan bir yön var.

O da sevgiliyi insandan saymamak. Sevgilinin de bir düşüncesi, bir duygusu, bir seçkisi olduğunu bilmemek.. Sevgilinin alınır satılır bir mal, bir eşya, madde (…)  olduğunu sanmak, uygulamak!

Biz öğrenciyken, güzel bir kıza tutkundu bir arkadaşımız. Sevgisini, aşkını,  açmış ona. O da rahat bir sesle, beni sevebilirsin, bana aşık olabilirsin, senin duygularının önüne geçemem; ama ben aynı duyguları taşımıyorum; arkadaş kalalım, rahatsız etme beni, seversen de uzaktan sev.. demiş..

Öyle de oldu.. Arkadaşımız halen ona aşık..

Aşk bağımsızdır; karşılıklı anlam kazanır. Tek taraflı aşk olmaz.. Aşk satılmaz, satın alınamaz.   Aşk yüce, ulu bir duygudur.. Var olmamızın temelidir.. Hücrelerimizi yeniler. Gençleştirir, güzelleştirir insanı.. Bu doğanın en büyük armağanıdır bize.

Bir türkümüz şöyle diyor:

“tatlı dile, güler yüze/ doyulur mu, doyulur mu/ aşk ilen bakışan göze/ doyulur mu, doyulur mu”

Hepinize, sevgi arızasız aşk diliyorum..