“Karaisalı’nın Sesi” Gazetesinin ilk sayısını hazırlamak için bir hafta önce hem haber anlamında malzeme toplamak ve hem de yayınlayacağımız gazetenin tanıtımını yapmak ve halkımızın desteğini almak için, üçümüz bir Karaisalı seyahati gerçekleştirdik.

Önce Salbaş Köyünde köylülerimizle buluştuk. Düşüncelerimizi paylaştık. Aldığımız izlenimi, yolda birlikte değerlendiriyorduk. İlgi güzeldi ve teşvik edici mahiyetteydi. Karaisalı İlçemizde yine bir iki kahvehanede halkımızla buluştuk, projemizden söz ettik. Olumlu ve teşvik edici karşılandık. Aldığımız izlenim, umut vericiydi, Karaisalı tarihinde bir ilki gerçekleştirebileceğimiz doğrultusundaydı. 

Karaisalı Merkezden çıkıp doğruca Çatalan Beldesine gittik. Güzergâhımız üzerinde bulunan küçük köylerimizi başka zaman yapacağımız ziyaretlere bırakarak Çatalan’a vardık. Yine kahvehanede köylülerimizle sohbet ettik, düşüncelerimizi paylaştık. Bu farklı ve yeni yolculukta bizimle birlikte olacaklarını söylediler, bizi yüreklendirdiler. İhtiyaçlarını ve beklentilerini not aldık. Vahit Şahin, yol boyunca giderken bazı manzaraları ve köylülerimizle yaptığımız toplantılarda ilginç gördüğü kişilerin de fotoğraflarını çekerek arşivine malzeme topluyordu.

Çatalan Beldesi’nden ayrılınca hiç durmadan yolumuza devam ettik. Meydan Yaylası üzerinden Karsantı Beldesi’ne güneş batarken ulaştık. Meydan Yaylası ve yollar, karla kaplıydı. Vahit Şahin, Meydan Yaylasında ilk sayımıza manşet olacak resmi çekti. Karlar içinde üşüyen bir ev… Hasan Dede Gediğinden bakınca beyazlıklar ve tüten dumanlar altındaki Karsantı Beldesi karşımızdaydı.  Güneşin son ışıklarını yolcu ederken, soğuk bir akşamı bekler vaziyetteydi Karsantı.

Ve Karsantı,  çok değil bir yıl sonra bizim bu serüvenimiz sonucu İlçe merkezi olacağından habersizdi. Biz üç arkadaş dahi, böyle bir sonucu yaratacağımızdan habersizdik. Yaptığımız gazetecilik refleksiydi. Bu seyahatimiz Mart Ayının son Cumartesiydi ve hava, oldukça soğuktu.

Beldenin tek bir çarşısı vardı. Güney- kuzey doğrultusunda uzanan çarşının sağında kahvehaneler, diğer esnaflar ve beldenin camisi bulunmaktaydı. Sol taraf, genellikle boştu ve arazi meyilli olduğu için pek yapılaşma olmamıştı. İlçe statüsünden sonra sol taraftaki meyilli arazi üzerine Kaymakamlık, İlkokul, Ziraat Bankası gibi kamu binaları yapılmıştır.

İki ayrı kahvehanede insanlarımızla sohbet ettik. Ziyaret sebebimizi anlattık. İkramda bulundukları kendileri kadar sıcacık çaylarımızı yudumlarken Ömer Işık da, bir taraftan gazetemizin amacını anlatıyordu. Dertlerini, dileklerini de ben, bir yandan not alıyordum.  Vahit Şahin, sürekli fotoğraf çekerek bu anları, ölümsüzleştiriyordu.

Beldede yaşayan insanların dertleri, sorunları ve Türkiye Cumhuriyeti Devletinden beklentileri çoktu elbette. Amma öne çıkan bir sorunları vardı ki, belki dünyada bir örneği yoktu. Diyorlardı ki: “Hiçbir İlçe yoktur ki, vatandaşlarının oraya gidebilmesi için İl merkezinden geçmek zorunda kalsın!” Gerçekten tuhaf ve düşündürücüydü bu tespit. Tespit buydu, çok doğruydu ama dilekleri de “Karsantı İlçe Olmalıdır” istikametindeydi. Ve haklıydılar.

Karaisalı İlçesine gidebilmek için önce Kozan İlçesi (İmamoğlu, Kozan’a bağlı bir beldeydi o zamanlar) sınırlarına gireceksin, sonra Adana Vilayet Merkezine geleceksin ve oradan da Karaisalı’ya gideceksin. Ama gün sonunda evine, köyüne dönemeyeceksin. Ya Karaisalı’da ya da Adana’da bir otelde en az bir gece konaklayacaksın. Kaymakamlık için böyle, Mahkeme için böyle, nikâh yaptırmak için böyle, doğan çocuğunu yazdırmak için böyle, hatta askere gitmek için böyle…

 Köylülerimizi dinledikçe şaşırıyor, belki bildiğimiz, duyduğumuz ama farkında olmadığımız bu tür gerçekleri, onlardan bir kez daha işittikçe,  bir yaşımıza daha giriyorduk.

Akşam olmuştu. Karşı yeşil ve boz dağlardan çekilen güneş ışıkları, yerini yıldızlı bir karanlığa bırakıyordu. Çarşıdaki sokak lambalarının loş ışığı altında kahvehanede bulunan “dert küpü” köylülerimizden izin istedik. Daha gidecek yolumuz, görüşecek köylümüz vardı. Kahvehane halkı, sevgi ve muhabbetle “Yine Bekleriz!” temennileriyle bizi yolcu ettiler.

Faruk Nafiz Çamlıbel’in ünlü “Han Duvarları” şiirinde anlattığı han gibi, sobası yanan bir kahvehaneye misafir olduk Akören Beldesinde. Vakit ilerlemişti, hava soğuktu ama kahvehanenin içi gibi, insanları da sıcak bir ilgiyle karşıladılar bizi. “Hoşbeşten” sonra sıcacık çaylarımızı yudumlarken bizler de kendimizi tanıtmaya, “sebeb-i ziyaretimizi “ anlatmaya başladık.

Yöre aynı olunca, dertler ve sıkıntılar da neredeyse birebir aynı oluyor demek ki. Benzer dertleri, sıkıntıları ve benzer istekleri, başka kişilerden, başka bir mekânda ve başka bir zaman diliminde bir kez daha dinlemiş oluyorduk.   

Vakit, hayli ilerlemişti. Adana şehrine dönecektik.

 Akören’deki vefakâr dostlarla da vedalaşmak zamanıydı. Fotoğraf makinemize çok sayıda resim ve dağarcığımıza bir sürü dert ve talep yüklemiştik. Kulaklarımızda insanlarımızın dilekleri, şikâyetleri ve bizi yüreklendiren güzel sözleri uğulduyordu. Sıcak kahvehaneyi ve sıcak insanları geride bırakarak yıldızların ve arabamızın ışığının kılavuzluğunda, çam ormanlarının uğultuları içerisinde 200-300 kilometre süren bir yolculuğumuza son vermek üzereydik.

Gecenin geç vaktinde evlerimize geldik.