DDünyada her şey bir oyundur. Her varlık kendi oyunun oynar. Kimi kez oyunları birleştirir, insanlık için sunar. Önemli olan oyunu doğru oynamaktır. İzleyene, dinleyene örnek olmaktır. Başkasının ve kendisinin malına, canına zarar vermemektir.

Dervişlik de böyle bir oyundur. Gürsel Fırat oynuyor bu oyunu. Tek kişilik bir oyun bu. Dervişlik de tek başına doğruya varmak değil midir? Gürsel de öyle yapıyor. İzleyene, dinleyene göstermeye çalışıyor doğruyu.  

İki kez izledim oyunu. Birini Seyhan Belediyesi Kültür Merkezi’nde (25.10.2014);  diğerini Büyükşehir Belediyesi Tiyatro salonunda (2.11.2014).

Derviş kılığına girmiş olan Gürsel Fırat tarihsel dervişliği günümüz dervişliğine getiriyor.. Pozitif aydınlanmanın özünü sunuyor bize. Fıkralar anlatıyor, şiirler okuyor. Oyunlar canlandırıyor.

Bir bakmışsınız ki sahnede, bir de bakmışsınız ki yanınızda. Gözlerinizin içine baka baka konuşuyor. İzleyiciyi, dinleyiciyi büyülüyor. Düşündürüyor güldürüyor.

Kedinin birisi farenin çıkmasını bekliyormuş delikten; bir çıksa tutup yutacakmış. Ama çıkmıyormuş. Diğer kedi nöbetleşe bekleyelim demiş. Öyle de yapmışlar. Nöbeti devralmış diğer kedi. Hav hav.. demiş köpek gibi. Fare, köpek gelmiş, kedi köpekten kaçar demiş, çıkmış. Yakalamış diğer kedi fareyi yutmuş. Sormuş önceki kedi, ne oldu diye? Yabancı dil bilmenin faydaları bunlar arkadaş demiş.

İzleyiciler gülüyor. Sonra eskiyle yeniyi karşılaştırıyor. Eskiden sert Erzurum şekerleri vardı. Onu çuvallarından don yapardı anam. Giydin mi, ardında yazardı Erzurum şekeri. Böyle günlerden geçti insanlar. Şimdi şeker hemen eriyiveriyor.

İnsanların bir çoğunun tek odalıydı evi, Çoluk çocuk aynı odada yatarlardı. Çocuklar tanık olurlardı ana-babalarının alt üstü olmasına.

Alevi kadının biri çocuğunun adını Osman koymuş. Diğer kadınlar hücum etmişler. sen necisin de çocuğunun adını Osman koydun? Kadın ezgin ve üzgün yanıt vermiş. Ali koydum öldü. Hasan koydum öldü. Hüseyin koydum öldü. Ha bir de onlardan ölsün demiş.

Sürüyor oyun…

Düşmanımız kindir bize/ Dünya alem birdin bize/ Biz kin tutmayız./ Kin en büyük yüktür bize.

Kindar olanın ömrü bile kısalır. Varsa içinizde kin, hemen atın boşaltın. Ülkenin çocuklarını sağlamlaştırın.

Elinde çatal değnekle dolaşıyor Gürsel. Madem ki ben bir insanım. Kalsın davam divana kalsın. Gülü incitme, dili incitme. Suç başkasının da niçin suçsuzlar mahkum? Yarab yok mu bu gecenin sabahı?

Dağda derviş olmak kolaydır/ gel sen bir de şehirde derviş ol. Ah neyleyim, neyleyim gönül senin elinden?

“Odun kırıcıydı, adı İlyas’tı/ Yanaştım yanına yüzünü astı/ İşin nasıl dedim, bir küfür bastı/ Arkasından baltasını biledi…”

“İnsan Hakta, hak insanda/ Ne ararsan var insanda/  Çok marifet var insanda/ Madam ki ben bir insanım…”

“Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu/ ve yıldızlar öyle ışıltılı ferahtılar ki, şayak kalpaklı adam/ nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden güzel günlere inanıyordu…”

“Tutuşursam ben omuzlarımdan tutuşurum/ Çünkü beni apoletlerim yaktı/ En çok da bu yüzden belki Mustafa Kemal/ Apoletlerini Erzurum Kongresi’nde bıraktı/…”(*)

Ve Anadolu büyük kültürlere sahip. Değişik insan topluluklarıyla biriz biz. Kimin kapısını çalsanız çalın, kapıyı açarlar sofra sunarlar sana. Biz böyle bir kültürden geliyoruz.

Bitiyor oyun!

………………………

ÖZÜR

Erdal İnönü’yü anmak adlı yazımda bir yanlışlık yapmışım. Doğrusu, Erdal İnönü’yü anma etkinliğini Çukurova CHP İlçe düzenlemiştir olacaktır. Düzeltir. Özür dilerim.

(*) Alınan şiir metinleri sırayla:İhsani, Daimi, Nazım, Ahmet Turakul’dan alınmıştır.