1996’da Edebiyatçılar Derneği (Ank.) 14 Şubat’ın Dünya Öykü Günü olmasını öneriyor. Uluslararası PEN Yazarlar Derneği kabul ediyor, sonra da ÜNESCO benimsiyor. Böylece Dünya Öykü Günü doğmuş oluyor.

Bizim öykücülüğümüz sözlü edebiyata dayanır. Dede Korkut’tan beri bu geleneği sürdürmekteyiz. Tanzimat Fermanı’nın okunmasıyla, Batı Edebiyatı’ndan yazılı öykü girmiştir bize. Artık bizim de yazılı öykü geleneğimiz oluşmuştur. Günü, Adana edebiyatçılarıyla gerçekleştirmiş bulunuyoruz. 

Ramazanoğlu Konağı’nda her cumartesi günü, Sanat Konseyi Başkanı Gözde Ramazanoğlu yönetiminde kültür sanat etkinlikleri yapılıyor. Yedi şubat günü oradaydım. Okuma odaları oluşturalım diye bir öneride bulundu. Belediyelerden okuma etkinlikleri için okuma odaları isteyeceğiz. Adana’da, bu gereksinimleri karşılayacak eski tarihi evler var. Biri onarılarak (restore edilerek) bize verilebilir. Bu konuda başvurular yapmayı düşünüyoruz.

Gözde Hanım’dan ayrılınca usuma “14 Şubat Dünya Öykü Günü” geldi. Hemen Çukurova Edebiyatçılar Derneği Başkanı Halise Tekbaş’la görüştüm. Seyhan Belediyesi Kültür Merkezi’nde, bu konuyu gerçekleştirmeye karar verdik. 

Belediye Kültür Müdürü Güven Boğa’yı buldum, dileğimizi aktardım. Benimsedi. Birkaç gün sonra, öykü okuyacak edebiyatçıların listesini götürdüm, hazırlanacak, davetiye, afişlere yazılacak.

14 Şubat günü Seyhan Belediyesi Kültür Merkezi doluydu. 21 Şubat, cumartesi saat 17.00 olmasını uygun bulduk. 

Etkinliğe bir hafta kala davetiye afişler çıkmıştı. Üzerinde öykü okuyacak edebiyatçıların adları yazılıydı: Güven Boğa, Saba Kırer, M. Demirel Babacanoğlu, Ali Ozanemre, Mustafa Emre, Mehmet Babacan, Nazmi Bayrı, Yaşar Yıltan, Nihat Mustul, Adil Kurt, Hasan Hüseyin Çabuk, Musa Dinç, Nihat Mustul, Mehmet Babacan.

Nihat Mustul, Mut’tan gelecekti, ertesi gün doğa yürüyüşüne katılacağı gerekçesiyle; Mehmet Babacan Mersin’den gelecekti, bir yakını ameliyat olacağı nedeniyle; Güven Boğa cenazesi olduğu için etkinliğe katılamadılar. Güven Boğa’ya baş sağlığı diliyorum.

Cumartesi günü saatinde Seyhan Belediyesi Kültür Merkezi’ne geldik; bizim etkinlik yapacağımız Arif Nihat Asya Salonu’nda birilerinin etkinliği vardı; yarım saat kadar sonra boşaldı. Bir on/on beş dakika da ses düzeni hazırlığı sürdü. Bu arada gelenlerin birazı gittiler. Bizi izleyen 26 kişi vardı. Bir gerekçe bulduk; bizi dinleyen bir kişi dahi olsa, biz öykülerimizi okuruz dedik. Öyle de yaptık, bir A4 boyutun uzunluğundaki öykülerimizi okuduk.

17 şubat günü, Çukurova İlçesi, Çatalan beldesi Topalak köyünde, Bülent Gökgöl’ün kullandığı taksinin kaza yapmasıyla Hasan Hüseyin Gündüzalp, Bülent Gökgöl  arkadaşlarımız yaşamdan ayrılmışlardı, Aysel Kılınç, Seyfi Karahan arkadaşlarımızsa ağır yaralı kurtulmuşlardı.

Dünyamızdan arkadaşımızın ailesine, yakınlarına, sevenlerine baş sağlığı diliyoruz. Aysel Hanım, Seyfi Beye de ivedi iyileşmeleri için algış veriyoruz.

 

Önceden konuştuğumuz gibi ben kısa bir konuşma yapacaktım, Ali Ozanemre Hasan Hüseyin Gündüzalp’ın bir öyküsünü, Saba Kırer bir şiirini okuyacaktı, öyle de oldu.

Yaşam öyle kısa ki, “BİR” deyinceye dek geçiveriyor. Onu iyi değerlendirmemiz gerek. Ne yapmak istiyorsak, yapalım hemen. Şiir mi yazmak istiyoruz, öykü, roman mı? Yarına, bir saat sonraya kalsın demeyelim, hemen başlayalım işe. Yaşamdan ne koparabilirsek o kalacak bizden...

Hasan Hüseyin, kır kültürünü öne çıkardı. Kır insanın konuştuğu gibi konuştu, yazdı. O doğacı (naturalist/pastoral) bir şair yazardı. Ne yazık, yok şimdi aramızda.

 

Etkinliği ben yönetiyordum. Ali Ozanemre onun “Dul Avratlar Köyü” adlı öyküsünü, bir de kendinden bir öykü, Saba Kırer de “Ki Belki” şiirini, bir de Ferit Etgü’den bir öykü okudu. Mustafa Emre, Nazmi Bayrı, Ben öykülerimizi sözlü olarak sunduk. Diğer arkadaşlarımız da kağıttan/kitaptan okudular.