7 Haziranda 24. Dönem Milletvekili seçimi var. 

Yüce Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti Devletinin yurttaşlarına verdiği demokratik seçme hakkımızı kullanacağız.

7 Haziran Günü, köprüden önceki son virajdır.

Çünkü, 7 Haziran sonrasında Türkiye, çok sıkıntılı bir sürece girecektir. Onarım ya da yıkımla baş başa kalacağımız bir süreç.

O sabah, çağdaş bir Türk Yurttaşı olarak, tertemiz bir kıyafetle – sakal tıraşımı olmuş, kravatımı takmış, ayakkabılarımı boyatmış – düğüne, bayrama gidercesine evimden çıkacağım.

Atatürk Cumhuriyetinin verdiği yurttaşlık görevimi – her ne kadar yürürlükteki Siyasi Partiler ve Seçim Kanunu, seçilme hakkımızı gasp etmiş, bu hakkımızı Siyasi Parti Başkanlarına vermiş olsa da – yani seçme hakkımı kullanmak ve belki de kerhen oy vermek için evimden çıkacağım.

Merdivenlerden inerken dilimde ve yüreğimde “Ayet-el Kürsi”, ülkemizin, çocuklarımızın, torunlarımızın ve halkımızın aydınlık ve huzurlu geleceği için dualar okuyarak seçim sandığının bulunduğu okula gideceğim. 

Bundan önceki yıllarda sandığa giderken içimde bir coşku, bir heyecan, bir umut olurdu. Oy verdiğim partinin tek başına iktidara geleceğini, günler öncesinden hayal ederek sandığa giderdim. 

Ama bu seçimde asla içimde bir umut ve heyecan yok.

Hani eskiden sadece TRT Televizyonu varken bir banka reklamı vardı. Umarım dostlarımızdan hatırlayanlar olacaktır: “Yok aslında bir farkımız. Ama biz, Osmanlı Bankasıyız!” 

 Aynen o günlerde dönen reklamdaki bankalar gibidir, bugünkü seçim pusulasında yer alan partiler de.. 

Ne var ki, yurttaşlık görevimi yapmak için sandığa gideceğim ve verdiğim oyun nereye gideceğini ve kimlere payanda olacağını tahmin ederek oy pusulasındaki bir amblemin altına “EVET” mührünü basacağım. 

 Böyle bir kuşkuyla oy vermek gerçekten yurtsever ve namuslu bir yurttaş için yürek yakıcıdır.

Maalesef, ben bu seçimde böyle bir iklimdeyim. 

Her şeye rağmen seçimler, Milletimize hayırlı ve uğurlu olsun!..